ഡെറിക് എബ്രഹാം 17 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 231

“താങ്ക്സ് ചേച്ചീ…”

ആ രംഗം കണ്ടപ്പോൾ ഡെറിക്കിന്റെ മുഖത്തും ചിരി വിടർന്നു… അവൻ പതിയെ പിന്നിലിരിക്കുന്ന നാല് പേരിലേക്ക് നോക്കി… അവരുടെ മുഖവും തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവന് സന്തോഷമായി….

ഗീത പിന്നിൽ , ആ നാല് കുട്ടികളുടെ കൂടെ പോയി ഇരുന്നു..അങ്ങനെ അവരവിടെ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടു..
അവരുടെ മുന്നിലുള്ള ബസിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി വണ്ടി കുതിച്ചു… ബസിന് മുന്നിലായി അവർക്ക് പോകണമായിരുന്നു….കാരണം , ഹൈവേ എത്തുന്നത് വരെ ബസിന്റെ സുരക്ഷ ഉറപ്പാക്കുക എന്നതായിരുന്നു അവന്റെ ലക്ഷ്യം…
അധികം വൈകാതെ തന്നെ , ബസ് അവരുടെ കണ്മുന്നിലെത്തി…ബസിനെ മറികടന്നു കൊണ്ട് , വഴികാട്ടിയായി ഇന്നോവ മുന്നിൽ നിന്നും നയിച്ചു…

അമൃതയും ആതിരയും ഒഴിച്ചുള്ള മറ്റു നാല് പേരും കോളേജ് വിദ്യാർത്ഥിനികളായിരുന്നു…കൂടാതെ തമിഴ് നാട് സ്വദേശികളും….
കുട്ടികളെ പോലെ അത്ര എളുപ്പമായിരുന്നില്ല അവരുടെ മനോനില മെച്ചപ്പെടുത്തുക എന്നത്….
ഡെറിക് പരമാവധി അവരെ സാധാരണ നിലയിലേക്കെത്തിക്കാൻ കളിയും തമാശയുമൊക്കെ പറഞ്ഞു….
ഗീതയും അവന്റെ കൂടെ കൂടിയെങ്കിലും വലിയൊരു മാറ്റമൊന്നും ആ കുട്ടികളിൽ ദൃശ്യമായില്ല..
വണ്ടിയിൽ കയറുന്നതിനു മുന്നേ ആ പെൺകുട്ടികൾക്ക് പരമാവധി മോട്ടിവേഷൻ കൊടുക്കുവാൻ , ഡെറിക് ഗീതയ്ക്ക് മാർഗ്ഗനിർദേശം കൊടുത്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു…അതനുസരിച്ചു അവർ നാല് പേരോടും , അവൾ ഓരോ കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിക്കാൻ തുടങ്ങി….
എങ്കിലും അമൃതയും ആതിരയും വല്ലാത്ത സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു…അവരുടെ കാര്യത്തിലായിരുന്നു അവൻ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വേവലാതിപ്പെട്ടത്…. പക്ഷേ, അവരുടെ മാറ്റം കണ്ടപ്പോൾ അവൻ ശരിക്കും അതിശയിച്ചു പോയി… അവന്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെയും സ്നേഹത്തോടെയുള്ള പെരുമാറ്റവും കരുതലുമാകാം ആ കുട്ടികളെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു കൊണ്ട് വന്നത്….