ഡെറിക് എബ്രഹാം 17 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 231

“താനത് വിടെടോ..
താൻ ആംബുലൻസ് വിളിച്ചല്ലോ..അല്ലേ.? ”

“ഇല്ല..അത് ഞാൻ ചുമ്മാ പറഞ്ഞതാണ് ”

“അതെന്തേ….? ”

“കുട്ടികളെ വണ്ടിയിൽ കയറ്റിയിട്ട് മതിയെന്ന് കരുതി….
ചത്തു കിടക്കുന്നവർ അത്ര മഹാന്മാർ ഒന്നുമല്ലല്ലോ..
ഇത് പോലെയുള്ള ശവംതീനികൾക്കൊന്നും അത്ര ആദരവ് കൊടുക്കേണ്ടെന്ന് തോന്നി ”

“അങ്ങനെ പറയല്ലടോ….
താൻ അങ്ങനെ ചിന്തിച്ചത് തന്നെ തെറ്റാണ്….
മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ ആ ശരീരത്തിന് അർഹിക്കുന്ന ബഹുമാനം കൊടുക്കണം… താൻ ആംബുലൻസ് വിളിക്ക്..
അപ്പോഴേക്കും കുട്ടികൾക്കുള്ള വണ്ടിയെത്തും…”

പറഞ്ഞു തീരുന്നതിന് മുന്നേ കുട്ടികൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ബസ് അവിടെയെത്തി..
ഗീത കുട്ടികളുടെ അരികിലേക്ക് പോയി….. അവരെ ബസിലേക്ക് കയറ്റാനുള്ള ഒരുക്കങ്ങളൊക്കെ തുടങ്ങി…

അതൊക്കെ നോക്കി നിൽക്കുമ്പോഴാണ് ഡെറിക്കിന് അമൃതയുടേയും ആതിരയുടേയും ഓർമ വന്നത്…
അവൻ ആ കുട്ടികൾക്കിടയിൽ അവരെ തിരഞ്ഞു….അലഞ്ഞു നടന്ന അവന്റെ കണ്ണുകൾ , പെട്ടെന്ന് , തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന രണ്ട് പേരുടെ നയനങ്ങളിൽ ഉടക്കി…
അമൃതയും ആതിരയും തന്നെയായിരുന്നു അത്…..
ഡെറിക് ഗീതയോടും മറ്റുള്ളവരോടും സംസാരിക്കുന്ന സമയങ്ങളിലൊക്കെ അവർ അവനെയും നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു…
അവൻ വേഗം അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് ചെന്നു….

“എന്താടോ… ചേട്ടായിയെ ലൈൻ അടിക്കുകയാണോ നിങ്ങൾ ? ”

“അല്ല ചേട്ടായീ…
ഇങ്ങനെയൊരു ചേട്ടായി ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലെന്ന് ആശിച്ചു പോയി..”

“അതായത് , ഇപ്പോൾ ഞാൻ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തമല്ല…അല്ലേ ? ”

അവൻ പിണക്കം നടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു..