ഡെറിക് എബ്രഹാം 17 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 231

അപ്പോഴേക്കും അവരൊക്കെ കഴിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു…ഗീതയുടെ വാക്കുകളൊന്നും അവരുടെ കാതുകളിൽ കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…. ആ വിശപ്പിൽ എന്ത് കിട്ടിയാലും മതിയെന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു അവരൊക്കെ….
അവർ ഭക്ഷണം ആർത്തിയോടെ കഴിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഡെറിക്കിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു… അവരാരും കാണാതെ അവൻ തന്റെ കലങ്ങിയ മിഴികൾ തുടച്ചു… ഇത് കണ്ട ഗീത അവന്റെ തോളിൽ തട്ടി സമാധാനിപ്പിച്ചു….

അധികം വൈകാതെ തന്നെ , അവർ യാത്ര തുടർന്നു..ബസ് കുറേ മുന്നിലേക്കെത്തിയെങ്കിലും ഡെറിക് തിടുക്കം കാണിച്ചില്ല…. എന്നാലും , നിരന്തരം സേവിയറോടും അജിത്തിനോടും ബന്ധപ്പെട്ടു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

ബസ് നേരെ പോയത് ചെന്നൈയിലുള്ള ഒരു വീട്ടിലേക്കായിരുന്നു…ചെന്നൈ ടൗണിൽ നിന്നും കുറച്ചു മാറി , കമ്മീഷണറുടെ പരിചയത്തിലുള്ള ആൾത്താമസമില്ലാത്ത ഒരു വലിയ വീടായിരുന്നു അത്…
ബസ് ആ വീട്ടിലേക്ക് കയറുമ്പോഴേക്കും കുട്ടികളെയും കാത്ത് അവരുടെ രക്ഷിതാക്കൾ അവിടെ കാത്തു നിൽപുണ്ടായിരുന്നു…എല്ലാ കുട്ടികളുടെയും അച്ഛനും അമ്മയും എത്തിയിട്ടില്ലായിരുന്നു…
കമ്മീഷണർ ജയന്തും അവിടെ എത്തിച്ചേർന്നിരുന്നു…

വീടിന് മുന്നിലായി ബസ് നിർത്തി..
പിന്നെ , എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകൾ ബസിന്റെ വാതിലിലേക്കായി…
വൈകാതെ തന്നെ കുട്ടികൾ ഓരോരുത്തരായി ബസിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി…..കണ്ണിലെണ്ണയൊഴിച്ചു കാത്തിരുന്ന അച്ഛനമ്മമാർ അവരുടെ അരികിലേക്കായി ഓടിയടുത്തു…
തങ്ങളുടെ കുട്ടികളെ വാരിപ്പുണർന്നും കൊണ്ട് തലങ്ങും വിലങ്ങും ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് വേലി കെട്ടി…
തിരിച്ചു കിട്ടില്ലയെന്ന് കരുതിയ സ്വന്തം ചോരയെ തിരിച്ചു കിട്ടിയപ്പോഴുണ്ടായ ആനന്ദം അവരുടെ മുഖങ്ങളിൽ പ്രകാശം പരത്തിയിരുന്നു…
ആ കാഴ്ച കണ്ടു നിന്നവരുടെയൊക്കെ കണ്ണും മനസ്സും നിറഞ്ഞു…

സ്നേഹപ്രകടനങ്ങൾക്ക് ശേഷം രക്ഷിതാക്കൾ തിരഞ്ഞത് ഡെറിക്കിനെയായിരുന്നു..ഡെറിക് പിന്നാലെ വരുന്നുണ്ടെന്ന് അജിത്തും സേവിയറും അറിയിച്ചു…തങ്ങളുടെ മക്കളെ തിരിച്ചു തന്നതിന്റെ നന്ദി , അവർ രണ്ടാളോടും പ്രകടിപ്പിക്കാനും രക്ഷിതാക്കൾ മറന്നില്ല….