ഡെറിക് എബ്രഹാം 17 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 231

“കുട്യോളെ….
ഇനിയാരും പേടിക്കേണ്ടട്ടോ… നിങ്ങളെയൊക്കെ വീട്ടിൽ എത്തിച്ചതിന് ശേഷമേ ഞങ്ങളെല്ലാവരും തിരിച്ചു പോകൂ…
എല്ലാവരും സന്തോഷത്തോടെ ഇരിക്കുക.. കഴിഞ്ഞു പോയതൊക്കെ നമുക്ക് മറക്കാം…
മറക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടായിരിക്കാം….
പക്ഷേ, എല്ലാം മറക്കണം…. നമ്മുടെ നല്ല ഭാവിക്ക് വേണ്ടിയാണിത് പറയുന്നത്…
പിന്നെ ഞാൻ നേരത്തേ പറഞ്ഞതൊക്കെ ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ…
ആര് ചോദിച്ചാലും നിങ്ങളെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയവരുടെ മുഖം കണ്ടിട്ടില്ല , ഓർമയിൽ വരുന്നില്ല എന്നൊക്കെ പറയണം കേട്ടോ….
ആര് ചോദിച്ചാലും…..”

എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തിൽ ഓക്കേ പറഞ്ഞു….
എന്നാൽ അത് കേട്ടപ്പോൾ ഗീതയും സേവിയറും അജിത്തും പൊട്ടിച്ചിരിക്കുകയാണുണ്ടായത്….

“ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ചിരിക്കാൻ ആരും തമാശയൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ…
പിന്നെന്തിനാ നിങ്ങൾ ചിരിക്കുന്നെ മഹാത്മാക്കളേ…? ”

“പിന്നെ, ചിരിക്കാതെ…
ഈ കോലത്തിൽ , തന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് പോലും മനസ്സിലാകുന്നില്ല..എന്നിട്ടാണോ ഈ കുട്ടികൾക്ക്…”

“അതെന്തേ….? ”

“മുഖത്ത് കരി വാരിത്തേച്ചതൊക്കെ മറന്നു പോയോ ആശാനേ…? ”

അപ്പോഴാണ് അവനത് ഓർമ വന്നത്…. അത് കേട്ടപ്പോൾ ആ ബസിൽ കൂട്ടച്ചിരി മുഴങ്ങി…
പെട്ടെന്ന് അവൻ ബസിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി…
വീണ്ടുമുണ്ടായ ചമ്മലിൽ നിന്ന് രക്ഷപെടാനായിരിക്കുമതെന്ന് എല്ലാവരും കരുതിയതെങ്കിലും അതിനല്ലായിരുന്നു അവനിറങ്ങിയത്..