ഡെറിക് എബ്രഹാം 17 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 231

“ചേട്ടായീ…നിങ്ങളുടെ മുഖം കണ്ടില്ലെന്നൊക്കെ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരോടും പറയാം…..
പക്ഷേ….
നിങ്ങളെയൊന്നും ഒരിക്കലും ഞങ്ങൾ മറക്കില്ലാട്ടോ….”

അത് കേട്ടപ്പോൾ ചിരിച്ചെങ്കിലും , ഡെറിക്കിനും ഗീതയ്ക്കും അതൊരു അഭിമാന നിമിഷമായിരുന്നു…

പതിയെ ഗീത പിന്നിലുള്ള പെൺകുട്ടികളോട് സംസാരം തുടർന്നു…

ഇടവേളകളിൽ ഡെറിക് , കമ്മീഷണർ ജയന്തിനെ വിളിച്ചിട്ട് ഓരോ അപ്ഡേറ്റ്സും കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…
ഹൈവേ എത്തിയതിനു ശേഷം അവൻ അടുത്ത് കണ്ട ഒരു കടയിൽ വണ്ടി നിർത്തി….
കഴിക്കാനും കുടിക്കാനും കുറച്ചു സാധനങ്ങളൊക്കെ വാങ്ങി ബസിൽ കൊടുത്തു…എന്നിട്ട് അവരോട് പുറപ്പെടാൻ പറഞ്ഞു…പിന്നീട് തന്റെ വണ്ടിയിൽ ഉള്ളവർക്കും വാങ്ങിയതിന് ശേഷം , പൈസയും കൊടുത്തു വണ്ടിയിൽ കയറി…

“ഡെറിക്…. ഞാൻ പറയാൻ പോയതായിരുന്നു , ഇവർക്കെന്തെങ്കിലും കഴിക്കാൻ വാങ്ങിക്കൊടുക്കാൻ… പാവങ്ങൾ പട്ടിണിയായിരുന്നില്ലേ….”

“ഞാൻ മറന്നിട്ടല്ല….അതോർത്തിട്ട് എനിക്ക് സമാധാനവും ഇല്ലായിരുന്നു….
ഹൈവേ എത്തുന്നത് വരെ നമുക്കെവിടെയും നിർത്താൻ പാടില്ലായിരുന്നു…. ഇവരുടെ സുരക്ഷയേക്കാൾ വലുതല്ലല്ലോ വിശപ്പ്….”

അവൻ , കൊണ്ട് വന്നതൊക്കെ പിന്നിലേക്ക് കൊടുത്തു…. അതിലുണ്ടായ ബിസ്കറ്റും പഴങ്ങളുമൊക്കെ ഗീത എല്ലാവർക്കും കൊടുത്തു….

“മക്കളേ… ഇപ്പോൾ ഇത് കഴിക്ക് ട്ടോ… നമുക്ക് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ നല്ല ഭക്ഷണം കഴിക്കാം “