ചെകുത്താന്‍ വനം – 1. റോബിയും ചെന്നായ്ക്കളും [Cyril] 2217

“മറ്റുള്ളവരെ പോലെ തന്നെ ഋഷി സാറിന്റെ മുഖത്ത് മാത്രം ഒരു പോറൽ പോലും ഇല്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ കണ്ണുകൾ തൊണ്ടി എടുത്തിരുന്നു. കഴുത്തിന് താഴെ വെറും എല്ലിന് കൂട് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഒരു നുള്ള് മാംസമോ അവയവങ്ങളോ ഇല്ലായിരുന്നു. ആ എല്ലിൽ ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത ഏതോ ഭാഷയിൽ എന്തോ എഴുതി വെച്ചിരുന്നു.

 

വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്‌ ഒരിക്കല്‍ ഒരു ഗ്രാമ വായിക്കും ഇതുപോലെ സംഭവിച്ചിരുന്നു. അന്ന് ഗ്രാമം മുഴുവന്‍ പേടിച്ച് വിറച്ച് ഒരു വല്ലാത്ത അവസ്ഥയില്‍ ആയിരുന്നു. ആരും പുറത്ത്‌ പോലും കുറച്ച് ദിവസത്തേയ്ക്ക് വന്നില്ല. ഇപ്പോൾ ഋഷി സാറിനും ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ചു എന്ന് ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാല്‍ ഭയം കാട്ടുതീ പോലെ ഗ്രാമത്തിൽ പടരും. അതുകൊണ്ട്‌ ആര്‍ക്കും കാണിച്ച് കൊടുക്കാതെ അതിനെ ഞങ്ങൾ അടക്കം ചെയ്തു.”

 

“അടക്കം…..? നിങ്ങൾ സാധാരണയായി കത്തിക്കുകയല്ലേ ചെയ്യാറ്?” സംശയത്തോടെ ഞാൻ ചോദിച്ചു.

 

വാണിയും കൃഷ്ണൻ ചേട്ടനും പേടിയോടെ പരസ്പ്പരം നോക്കി.

 

“വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഇതുപോലെ സംഭവിച്ചു എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞല്ലോ…. അതിനെ ഞങ്ങൾ ആദ്യം കത്തിച്ചു പക്ഷേ അതിനെ കത്തിക്കാൻ ഉപയോഗിച്ച എല്ലാം ഭസ്മ്മമായി, പക്ഷേ ആ എല്ലിന് കൂടും തലയും മാത്രം അതുപോലെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. പല പരീക്ഷണങ്ങളും ഞങ്ങൾ നടത്തി നോക്കി.

 

പക്ഷെ അതിനെ നശിപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവസാനം ഞങ്ങൾ അതിനെ കാട്ടില്‍ ഒരു സ്ഥലത്ത് ആഴത്തില്‍ അടക്കം ചെയ്തു. അതുകൊണ്ടാണ് ഒരു പരീക്ഷണത്തിനും തുനിയാതെ ഋഷി സാറിന്റെതും ഞങ്ങൾ അടക്കം ചെയ്തത്.

 

അയാൾ ഒരു ആക്സിഡന്റിൽ മരിച്ചു എന്ന കഥയും ഞങ്ങൾക്ക് പ്രചാരണ ചെയ്യേണ്ടി വന്നു.” കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു.

 

“സർ, ആ ചെകുത്താന്‍ മടയ്ക്കുള്ളിൽ ആര്‍ക്കും ഇതുവരെ കേറാന്‍ പോലും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നാണ് പോയി വന്ന എല്ലാവരും പേടിയോടെ പറഞ്ഞത്. എല്ലാവരും അതിന്റെ അടുത്ത് വരെ മാത്രമാണ്‌ ഇതുവരെ പോയിട്ടുള്ളത്.

 

പിന്നെ ഒരു മനുഷ്യന്‍ എപ്പോഴും അവിടെ ചുറ്റി കറങ്ങുന്ന എന്ന് അവർ വഴി അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. അവിടേ പോയിട്ട് വന്ന ആരും ഇപ്പോൾ ജീവിച്ച് ഇരിപ്പില്ല. ദയവായി സർ നാളെ പോകരുത്.” വാണി കെഞ്ചി പറഞ്ഞു.

 

കൃഷ്ണൻ ചേട്ടനും തലയാട്ടി അവൾക്ക് സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തു. എനിക്കെന്തോ തല വേദന എടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

 

“എന്നാ ഞാൻ ഇറങ്ങുന്ന. വാണി വരുന്നോ, ഇരുട്ടത്ത് നടക്കേണ്ട ഞാൻ കൊണ്ട്‌ വിടാം.” ഞാൻ വാണിയേ നോക്കി.

 

“അപ്പോ ഇവിടെ നിന്നും കഴിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്….?” കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു.

 

“എനിക്ക് വിശക്കുന്നില്ല, പിന്നെ ഒരു ദിവസം ഞാൻ കഴിക്കാം. ഇപ്പൊ എനിക്ക് പോണം കുറെ ജോലി ഉണ്ട്.” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

 

കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ കണ്ണും തിരുമ്മി കൊണ്ട് ശ്വാസം വലിച്ച് വിട്ടു. “അപ്പോ നാളെ പോകുന്ന കാര്യത്തിൽ ഒരു മാറ്റവും ഇല്ല അല്ലെ?”

 

അയാൾ ചോദിച്ചതിന് മറുപടി പറയാതെ ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി. വാണിയും എന്റെ പുറകെ വന്നു.