ചെകുത്താന്‍ വനം – 1. റോബിയും ചെന്നായ്ക്കളും [Cyril] 2217

“ദാ അവിടെ ഒതുക്കി നിര്‍ത്തിക്കോളു.”

 

കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ ഒരു വല്യ മരത്തിനെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി പറഞ്ഞു. ഞാനും ആ ഭീമന്‍ മരത്തിന്റെ അടിയില്‍ കൊണ്ട്‌ നിർത്തി.
ഞാൻ ചുറ്റുപാടും നോക്കി. എല്ലാം ഒരു ആവറേജ് ടൈപ്പ് ടെറസിട്ട വീടുകളാണ്. ഒരേ നിറത്തില്‍ ഒറ്റ വീട് പോലുമില്ല. മുപ്പത് അല്ലെങ്കിൽ മുപ്പത്തഞ്ച് മീറ്റർ ഇടവിട്ടാണ് ഓരോ വീടും ഉള്ളത്.

 

“ഇവിടെ നിന്നും കുറച്ച് പോയാൽ ദാ അവിടെ ആ ഭാഗത്ത് മഞ്ഞ കളർ വീടാണ് എന്റെ വീട്.” വാണി പറഞ്ഞു.

 

വാണി പറഞ്ഞ ഭാഗത്ത് ഞാൻ നോക്കി. ആറ് വീട് കഴിഞ്ഞ് ഏഴാമത്തെ വീടാണ് വാണി കാണിച്ചതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. കാരണം ആ വീട് മാത്രമാണ് ഇളം മഞ്ഞ നിറത്തില്‍ ഉള്ളത്. മറ്റുള്ള വീടുകൾ എല്ലാം വെവ്വേറെ നിറത്തില്‍ ആയിരുന്നു.

 

“ഇപ്പൊ ഇരുട്ട് കാരണം സാറിനു കാണാ……..”

 

“മുറ്റത്ത് ചുമന്ന പൂക്കള്‍ ഉള്ള ആ ചെടി നില്‍ക്കുന്ന ഏഴാമത്തെ വീടാണോ വാണിയുടെ വീട്?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

 

“സാറിനു എന്റെ വീട് കാണാന്‍ കഴിയുന്നോ?”

 

വാണി അതിശയത്തോടെ ചോദിച്ചിട്ട് കൃഷ്ണൻ ചേട്ടനെ നോക്കി. അയാളും എന്നെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.

 

“മഞ്ഞ വീട് എന്നല്ലേ വാണി പറഞ്ഞത്. ഇവിടെ അടുത്ത് പന്ത്രണ്ടോളം വീടുകൾ മാത്രമേ കാണുന്നുള്ളൂ. അതിൽ ഒരു വീട് മാത്രമാണ്‌ മഞ്ഞ നിറത്തില്‍ കാണുന്നത്. ഇതില്‍ അത്ഭുതപ്പെടാൻ എന്തുണ്ട്?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

 

“സാറിനു ഭയങ്കര കാഴ്ച ശക്തിയാണ്. ആ മൂന്നാമത്തെ വീട് കഴിഞ്ഞാൽ എനിക്ക് എല്ലാം നിഴല്‍ പോലെയാണ്‌ കാണുന്നത്. നിങ്ങള്‍ക്ക് ഇവിടെയുള്ള പന്ത്രണ്ട് വീടും കാണുന്നു എന്ന് പറയുമ്പോൾ……… “ വാണി അതിശയത്തോടെ പറഞ്ഞു.

 

ഞാൻ എന്റെ ചുമല്‍ കുലുക്കി.

 

അവർ രണ്ട് പേരും പരസ്പ്പരം നോക്കി. എന്നിട്ട് കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ പറഞ്ഞു, “സർ ഇറങ്ങൂ, എന്റെ വീട്ടില്‍ പോകാം. ഇന്ന്‌ സർ എന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നും കഴിച്ചിട്ട് പോയാൽ മതി.”

 

“കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ പൊയ്ക്കോളു. പിന്നെ ഒരു ദിവസം ഞാൻ വരാം. ഇന്ന് എനിക്ക് കുറച് ജോലി ഉണ്ട്.” ഞാൻ അയാളുടെ ക്ഷണം നിരസിച്ചു.

 

പക്ഷേ അവർ കൂടുതൽ നിര്‍ബന്ധിച്ചപ്പോള്‍ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.

 

ഞങ്ങൾ വണ്ടിയില്‍ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. നല്ല തണുത്ത കാറ്റ് എന്നെ തഴുകി. ആളെ വിറപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ കൃഷ്ണൻ ചേട്ടന്റെ വീട്ടില്‍ പെട്ടന്ന് കേറി.

 

വാണി അവളുടെ മൊബൈലില്‍ എന്തോ സംസാരിച്ച് കൊണ്ടാണ് വന്നത്. അവൾ ഇവിടെയുള്ള കാര്യം ചിലപ്പോ വീട്ടില്‍ പറയുകയാവും.

 

ഞങ്ങൾ അകത്ത് കേറിയതും ഹാളില്‍ തന്നെ എല്ലവരും ഉണ്ടായിരുന്നു. കൃഷ്ണൻ ചേട്ടൻ അയാളുടെ വീട്ടില്‍ ഉള്ളവരെ പരിചയപ്പെടുത്തി.

 

“ഇത് എന്റെ ഭാര്യ രാധിക. അത് സൗമ്യ, എന്റെ മോള്. അവളുടെ ഭർത്താവ് രാമചന്ദ്രന്‍ അങ്ങ് സിറ്റിയില്‍ ഹെഡ് കോണ്‍സ്റ്റബിള്‍ ആണ്….. ഞാൻ നേരത്തെ പറഞ്ഞല്ലോ എന്റെ മരുമകന്റെ കാര്യം. പിന്നെ അവിടെ ആ കളിക്കുന്നത് അവളുടെ മോന്‍, പേര് കണ്ണന്‍. പിന്നെ എന്റെ ഇളയ മകന്‍ അങ്ങ് സിറ്റിയില്‍ പഠിക്കുന്നു.”

 

ഞാൻ എല്ലാവരെയും നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. സൗമ്യയുടെ രണ്ട് വയസ്സായ കുഞ്ഞ് എന്റെ ഷർട്ടിൽ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.

 

ഞാൻ അതിൽ നോക്കി. പോക്കറ്റില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന പേനയിൽ ആയിരുന്നു അവന്റെ നോട്ടം. ഞാൻ അത് അവന്റെ കൈയിൽ കൊടുത്തു. അവന്‍ സന്തോഷത്തോടെ അതും കൊണ്ട്‌ ഓടി നടന്നു.