ചെകുത്താന്‍ വനം – 1. റോബിയും ചെന്നായ്ക്കളും [Cyril] 2217

ഞാൻ അവരുടെ കണ്ണില്‍ നോക്കി പക്ഷേ അവർ എന്റെ മുഖത്ത് വേറെ എവിടെയോ നോക്കി. “ആര്‍ക്ക് മുന്നിലും ഞാൻ ധീരന്‍ എന്ന് കാണിക്കാനല്ല, മറ്റുള്ളവരുടെ ദുർവിതി എന്നെയും ബാധിക്കണം എന്ന മോഹവും എനിക്കില്ല. പക്ഷെ ആ ചുരുള്‍ അഴിയാത്ത എനിക്ക് സ്വസ്ഥത കിട്ടില്ല. ഞാൻ ഉറങ്ങിയാലും ഉണര്‍ന്നാലും എന്റെ മനസ്സിനെ എന്തോ ഒന്ന് സ്വൈര്യം കെടുത്തുന്നു. ഇത് നിന്റെ ജോലി എന്നും എന്റെ മനസില്‍ ആരോ പറയുന്നു. ഞാൻ വന്നിട്ട് രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞു, പക്ഷേ ഇതുവരെ ഒരേ സ്വപ്നം എന്നും ഞാൻ എന്റെ ഉറക്കത്തിൽ കാണുന്നു — ഒരു കറുത്ത കോട്ട, ഉള്ളില്‍ എഴ് ശവശരീരങ്ങൾ, ഏഴു പേരുടെ കൈയിലും ഒരേ പോലുള്ള ഓരോ വാൾ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഒരു വാള്‍ മാത്രം ക്ഷയിച്ചു കാണപ്പെട്ടു. ആറ് വാളിൽ നിന്ന് മാത്രം പുറത്തേക്ക് വമിക്കുന്ന എന്തോ ഒരു ശക്തി അന്തരീക്ഷത്തില്‍ തുറന്ന് കിടക്കുന്ന ഒരു കവാടത്തിൽ നിന്നും പുറത്ത്‌ വരാൻ ശ്രമിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്നിനെ തടഞ്ഞ് നിര്‍ത്തുന്നു. വാതില്‍ എന്ന പോലെയാണ് ആ കവാടത്തിന് മുന്നില്‍ മഞ്ഞ് കാണുന്നത്. പക്ഷേ ആ ആറ് വാളിൽ നിന്നും വമിക്കുന്ന ശക്തി ക്ഷയിക്കുന്നു. ആ മഞ്ഞ് പകുതിയില്‍ കൂടുതൽ ഉരുകി കഴിഞ്ഞു. എന്നെ ആരോ അവിടെ ചെല്ലാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. എന്താണ്‌ ഇതിന്റെ എല്ലാം അര്‍ത്ഥം.” ഞാൻ അവരോട് ചോദിച്ചു.

അവർ രണ്ട് പേരും കസേരയില്‍ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റ് വെടി കൊണ്ട പോത്തിനെ പോലെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും തല താഴ്ത്തി പിടിച്ചുകൊണ്ട് നടന്നു.

“നി ആരാണ് കുട്ടി?” തിരുമേനി ക്ഷീണിച്ച് അവശനായ പോലെ സംസാരിച്ചു. ഇപ്പൊ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടാൽ നൂറ് വയസ്സ് തോന്നിക്കും. രണ്ട് പേരുടെയും അവസ്ഥ ഒരുപോലെ ആയിരുന്നു.

“എനിക്ക് സ്വന്തമായി ആരുമില്ല. ഒരു അനാഥ ആശ്രമത്തില്‍ ആണ് ഞാൻ വളര്‍ന്നത്. വളരെ ചെറുതായി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ എന്റെ തലച്ചോറ്‌ വല്യ മേധാവിത്വം നേടിയ നിലയില്‍ പ്രവർത്തിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഒന്നാം ക്ലാസ്സില്‍ ഞാൻ പഠിക്കുമ്പോൾ പന്ത്രണ്ടില്‍ പഠിപ്പിക്കുന്ന ടീച്ചർ മാരെ ഞാൻ ചോദ്യം ചെയ്ത്‌ അവരെ ഞാൻ അവര്‍ ഉത്തരം മുട്ടിച്ചു. അഞ്ചില്‍ പഠിക്കുമ്പോൾ പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ എന്നെ പലതരത്തില്‍ പരീക്ഷിച്ചു. പലയിടത്തും കൊണ്ടുപോയി, പല മേധാവികളും എന്നെ പരീക്ഷിച്ചു. ഞാൻ ഒരു ജീനിയസ് ആണെന്നും അവര്‍ക്ക്‌ തെളിഞ്ഞു. പലരും പലതരത്തില്‍ എന്റെ കഴിവിനെ പരിശോധിച്ചു. എന്റെ കഴിവില്‍ അവര്‍ക്ക് ഗുണം ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടു. എന്റെ പന്ത്രണ്ടാം വയസ്സ് തൊട്ടേ എനിക്ക് പലരും പല തരത്തിലുള്ള ഓൺലൈൻ ജോലികള്‍ തന്നു. നല്ല പ്രതിഫലം കിട്ടി, കിട്ടുകയും ചെയ്യുന്നു, ഇപ്പൊ പോലും. എനിക്ക് പണത്തിന്റെ ഒരു കുറവും ഇല്ല തിരുമേനി. പക്ഷെ സ്വന്തക്കാര് എന്ന കുറവ് നികത്താന്‍ കഴിയുന്നില്ല അച്ചോ.” ഞാൻ അവരെ നോക്കി.

അവർ രണ്ടുപേരും വായും പൊളിച്ച് എന്നെ നോക്കി നിന്നു. അവരുടെ മുഖത്ത് സംശയവും, ഒരു തീരുമാനത്തില്‍ വരാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയും ഞാൻ കണ്ടു.

ഞാൻ തുടർന്നു, “എന്റെ അച്ഛൻ, അമ്മ, സഹോദരങ്ങള് ആരെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല. എത്രയോ കാര്യങ്ങൾ അറിയുന്ന എനിക്ക് ഇതൊന്നും അറിയില്ല.” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

എന്നിട്ട് ഞാൻ കസേരയില്‍ ഇരുന്നു.

അവരും എന്റെ അടുത്ത് ഇരുന്നു. കുറെ നേരം അവർ പരസ്പരം നോക്കി പിന്നേ എന്തോ ഒരു തീരുമാനത്തില്‍ എത്തിയത് പോലെ അവർ എന്നെ നോക്കി.