അഞ്ചാം 👹 തീയാട്ട് [Sajith] 1422

 

സമയം പന്ത്രണ്ടേ കാലായപ്പോൾ പാപ്പി പള്ളീ പോയി. ബാക്കി എല്ലാവരേയും പറഞ്ഞ് വിട്ട് മടിച്ച് മടിച്ച് സച്ചിൻ സൈക്കോളജി ഡിപ്പാർട്ട്‌മെന്റിന്റെ സ്റ്റാഫ്റൂമിന് വെളിയിലെത്തി, അകത്തേക്ക് ഒന്ന് തലയിട്ട് നോക്കി ആരെയും കാണാനില്ല. പെട്ടന്ന് അവൻ്റെ പുറത്ത് ആരോ രണ്ട് തട്ട് തട്ടി തിരിഞ്ഞ് നോക്കുമ്പൊ ഒരു കുസൃതി ചിരിയുമായി സ്വാതി മിസ്സ്. അവൾടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ മാത്രം ഉള്ള ത്രാണി അവനുണ്ടായിരുന്നില്ല, സച്ചിൻ്റെ കൃതാവിലൂടെ വിയർപ്പ് തുള്ളി ഒലിച്ചിറങ്ങി. കാലൊക്കെ കുഴഞ്ഞു. 

 

ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായി, സ്വാതിക്ക് സച്ചിനോട് ദേഷ്യമില്ല അത്രയും ആശ്വാസമായി. ദേഷ്യമുണ്ടെങ്കിൽ ചിരിക്കില്ലല്ലോ. കണ്ണിന് മുന്നിൽ കൂടി ഒരു കൈ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങൊട്ടും വീശി അപ്പഴാണ് താൻ അത്രനേരം അവളെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കയാണെന്ന് മനസിലായത്. 

 

“”എന്താടോ ഇങ്ങനെനോക്കുന്നെ…”” 

 

സ്വതിയുടെ സ്വതസിദ്ധമായ കുസൃതി ചിരിയോടെ തന്നെയാണ് ചോദ്യം. ഒന്നുമില്ലെന്ന അർദ്ധത്തിൽ അവൻ തലയാട്ടി. 

 

“”താനിവടെ നിക്ക് ഞാൻ എന്റെ ബാഗ് എടുത്തിട്ട് വരാം…”” 

 

സച്ചിൻ തലയാട്ടിയപ്പോളവൾ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് കയറി അവൾടെ മേശ വലിപ്പ് തുറന്ന് കുറച്ച് റെക്കോർഡുകൾ എടുത്തു. അത് നെഞ്ചിൽ ചേർത്തു വച്ചു, വലിപ്പ് അടച്ച് ലോക്ക് ചെയ്ത് ഹാന്റ് ബാഗും തൂക്കി വെളിയിലേക്ക് വന്നു. അവളുടെ ആ മാറോടടക്കി പിടിച്ചിരുന്ന റെക്കോർഡിലേക്കാണവന്റെ നോട്ടം പോയത്, ഒരു നിമിഷം അതായി പുനർ ജനിച്ചിരുന്നങ്കിലെന്ന് ആശിച്ചു, ആ യോഗില്ലമ്മിണിയേ. സച്ചിനൊന്ന് ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു. അവൻ്റെ മുന്നിലെത്തിയ സ്വാതി വലത്തേ കൈ വച്ച് തലക്കൊരു കൊട്ട് തന്നപ്പഴാണ് നോട്ടം മാറ്റിയത്. അവള് കൃത്രിമമായി ഉയർത്തിപിടിച്ച ഗൗരവത്തിൽ മുഖം പിടിച്ചു.

 

“”നിന്റെ നോട്ടം ശരിയല്ല..”” 

 

അവനൊന്ന് പരുങ്ങി, ‘ശ്ശേ… ഇവളെന്നെ വളരെ ചീപ്പായി കണ്ടുകാണുമോ, ശേ.. പോയി ഫസ്റ്റിംമ്പ്രഷൻ പോയി, നമ്മള് ചീപ്പൊക്കെ തന്നെയാണ് അതീപ്പെണ്ണ് മനസിലാക്കാൻ പാടില്ലായിരുന്നു ആഹ്… ഇനി വരുന്നെടത്ത് വച്ച് കാണാം’. പക്ഷെ അവളെ ഒന്ന് വട്ട് തട്ടാൻ സച്ചിന് തോന്നി.

 

“”എന്താ മിസ്സേ എന്റെ നോട്ടത്തിന് കോഴപ്പം…”” 

 

സത്യസന്ധന്റെ കോഴിപ്പനി ഭാവത്തോടെയാണ് അവൻ സംസാരിച്ചത്.

 

“”ആ നിന്നെ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല പ്രായമതല്ലേ ഞാൻ ശരിയാക്കി തരാം…”” 

 

പറഞ്ഞ് വരുന്ന കണ്ടാൽ തോന്നും സംസാരിക്കുന്ന വ്യക്തി പക്വതയുടെ നിറകുടമാണെന്ന്. വെറുതെ ഒരു ആത്മഗതം, പുറത്തേക്ക് വരാതിരിക്കാൻ അവൻ ശ്രമിച്ചു.