അതിജീവനം 6 [മനൂസ്] [Climax] 3100

അപ്പോഴും താൻ അറിഞ്ഞ സത്യത്തിന്റെ ഞെട്ടലിൽ നിന്നും അവൾ മോചിതയായിരുന്നില്ല..

 

മുബാഷ് സാറിന് ഒരു മകൻ ഉണ്ടെന്ന് അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അവൾക്ക് അറിവുള്ളതല്ലായിരുന്നു..

 

“ആർക്കും ഒരു ദ്രോഹവും ചെയ്യാത്ത ഒരു പാവം ആയിരുന്നു എന്റെ വാപ്പ..”

 

ഏറെനേരത്തെ നിശബ്ദതയെ കീറിമുറിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി..

 

“ആ വലിയ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വർഷങ്ങളായി ജോലി ചെയ്ത മുബാഷ് ഖാൻ..

 

മറ്റ് ഡോക്ടർസിനെ പോലെ വലിയ സ്വത്തോ പണമോ സമ്പാദിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ പാവങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം തന്റെ സേവനങ്ങൾ നടത്തിയത്..

 

വാപ്പയെ പുച്ഛത്തോടെ നോക്കിക്കണ്ട നാളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു ചെറുപ്പത്തിൽ എനിക്ക്..

 

എപ്പോഴും ആതുരസേവനം എന്ന് പറഞ്ഞു നടക്കുന്നതിന്റെ പേരിൽ ,, സഹപ്രവർത്തകരുടെ മക്കൾ വളർന്ന ആഢംബര ജീവിതം കണ്ട് വാപ്പയെ മനസ്സുകൊണ്ട് വെറുത്തിട്ടുണ്ട് ഞാൻ ഒരുപാട്..

 

പക്ഷെ അപ്പോഴൊക്കെ വാപ്പ പറയും മറ്റുള്ളവന്റെ കണ്ണീരിൽ കെട്ടിപ്പൊക്കിയതോന്നും എക്കാലവും നിലനിന്നിട്ടില്ല മാനൂന്ന്..

 

വളരും തോറും വാപ്പ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി…

 

വാപ്പായുടെ മയ്യത്ത്

പള്ളിക്കാട്ടിലേക്കെടുത്തപ്പോ അവിടെ കൂടിയ ആളുകളുടെ കണ്ണിൽ ഞാൻ കണ്ടു എന്റെ വാപ്പ ആരായിരുന്നുന്ന്..അവരുടെ കണ്ണീര് എനിക്കുള്ള മറുപടി നൽകി..

 

അന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയതൊരു രണ്ടാം ജന്മം ആണ്..

 

ഞാൻ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു… മരിക്കുന്നെങ്കിൽ അതുപോലെ മരിക്കണം..

 

ഒരുപാട് ആളുകളുടെ ഉള്ളിൽ ജീവിക്കുന്നവനായി മരിക്കണം..”

 

അത് പറഞ്ഞതും അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി..

 

അപ്പോഴേക്കും എന്തിനെന്നറിയാതെ മിന്ഹയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു..പക്ഷെ മറുപടി ഒന്നും നൽകാതെ നിർവികാരമായി അവൾ അവനെ നോക്കി നിന്നു..