?കരിനാഗം 4? [ചാണക്യൻ] 225

കയ്യിലുള്ള ടവൽ വച്ചു മേൽചുണ്ടിലും കവിളുകളിലും മുകുളങ്ങൾ പോലെ പൊട്ടി മുളച്ച വിയർപ്പ് കണങ്ങൾ സ്വയം തുടച്ചു മാറ്റി.

അപ്പൊ അവളെ കളിയാക്കാനെന്ന വണ്ണം ഇരു ചെന്നികളിലൂടെയും വിയർപ്പിന്റെ നേർത്ത ചാൽ ഒഴുകി തുടങ്ങി.

അതും അമർത്തി തുടച്ചു കൊണ്ട് വിദൂരതയിലേക്ക് നീണ്ടു കിടക്കുന്ന പാളത്തിലേക്ക് അവൾ കണ്ണും നട്ടിരുന്നു.

അൽപ നേരം അവർ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവിടെ ചിലവഴിച്ചു.

“പൈസയുണ്ടോ കയ്യിൽ?”

“ങ്‌ഹേ എന്താ?”

എന്തോ ചിന്തയിൽ ആണ്ടിരുന്ന സിന്ധൂരി അവന്റെ ചോദ്യം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല.

“കയ്യിൽ പണം വല്ലതുമുണ്ടോയെന്ന്?”

മഹി ഉറക്കെ ചോദിച്ചു.

അവൾ നിരാശയോടെ ഇല്ലെന്നു തലയാട്ടി.

അവളുടെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ കണ്ട് അവൻ വിഷാദനായി.

ഈ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് സിന്ധൂരിയുമായി അവൻ മാനസികമായി ഏറെ അടുത്തിരുന്നു.

ഒരു സഹോദരിയെ പോലെ അവളുമായി സംസാരിച്ചതും ചിലവഴിച്ച നിമിഷങ്ങളും അവൻ അയവിറക്കി കൊണ്ടിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് ഒന്നും മിണ്ടാതെ മഹി പുറത്തേക്ക് പോയി.

അതു കണ്ടതും സിന്ധൂരിയ്ക്ക് ആകപ്പാടെ വയ്യായ്മയും പരവേശവും തോന്നി.

അവൻ തന്നെ ഒറ്റക്കിട്ടിട്ട് പോയപോലെയാണ് അവൾക്ക് തോന്നിയത്.

മനസ് ശൂന്യമായ പോലെ.

ആരോരുമില്ലാതായ പോലെ.

തെരുവിൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഒരു അനാഥയാണ് താനെന്നു അവൾക്ക് ഒരു നിമിഷം തോന്നിപോയി.

ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയിൽ പോലും പുറത്തേക്ക് ശബ്ദം വരാതിരിക്കാൻ അവൾ വായ് പൊത്തി കരഞ്ഞു.

ആളുകൾ വിരളമായ ആ സ്റ്റേഷനിൽ ആ കണ്ണുനീര് കാണാൻ ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അൽപ നേരം വിതുമ്പിയതും ചുമലിൽ ആരോ സ്പർശിച്ച പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.

സിന്ധൂരി തല ചരിച്ചു പുറകിലേക്ക് നോക്കി.

നിറ ചിരിയോടെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന മഹിയെയാണ് അവൾ കണ്ടത്.

അതു കണ്ടതും അവളുടെ വിഷാദം എങ്ങോ പോയ്‌ മറഞ്ഞു.