❤️ദേവൻ ❤️part 18

Devan Part 18 | Author : Ijasahammed

[ Previous Part ]

 

Hello  everyone..

 

പാർട്ട്‌18 പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യുന്നു..

പതിവിലധികം ലെങ്ത് കൂട്ടിയാണ് പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യുന്നത്..

 

വായിച്ച ഓരോരുത്തരും രണ്ട് വരിയില്ങ്കിലും അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിക്കണം..

മുന്നോട്ടുള്ള എഴുത്തിനു അത് മാത്ര മാണ് പ്രചോദനം..

ഇത് വരെ കൂടെ നിന്ന് ഓരോ പാർട്ടും കാത്തിരുന്നു വായിച്ചവരോട് നന്ദി നന്ദി നന്ദി.. ❤️❤️❤️

 

Stay safe guys..?

 

ഭാഗം 18

ഉമ്മറത്തേക്കായി നോക്കി കൊണ്ട് അത്രമേൽ നിശബ്ദമായി കണ്ണുനീരിനെ കെട്ടഴിച്ചു വിട്ടു..

കവിളിൽ നിന്നും ഒഴുകിയിറങ്ങികൊണ്ട് കണ്ണുനീർ തുള്ളി നെഞ്ചിലേക്കായി ഇറങ്ങി കിടന്ന താലിമാലമേൽ ചെന്ന് പതിച്ചു…

“നിന്നോടാ.. അവനെപ്പഴാ വെര്യാ ങ്ങട് ന്ന്…

ചിന്തകളിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നു ഞാൻ ആ ചോദ്യത്തിനെന്തുത്തരം കൊടുക്കുമെന്നറിയാതെ കുഴങ്ങി….

“ഏട്ടൻ.. ദേവേട്ടൻ.. അറിയില്യ.. ചെലപ്പഴേ ഇന്ന് വരൂ.. ”

അപ്പൊ വായിൽ വന്നത് എന്തൊക്കെയോ തപ്പിപിടിച്ചു പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു …

“വന്നു കുളിക്ക് ന്നാ നീയ്.. ന്നട്ടാ മുഷിഞ്ഞ സാരിഒക്കെ ഒന്ന് മാറ്റ്.. ഞാൻ അത്താഴം എടുത്തു വെക്കാം… ”

അരികിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയ അമ്മയെ തലചെരിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് കാൽമുട്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചങ്ങനെ ഇരുന്നു…

മുറിയിലേക്കായി നടക്കുമ്പോൾ സംഭവിച്ച നഷ്ട്ടങ്ങളെക്കുറിച്ച് മനസ്സ് എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു..

ഈ ആയുസ്സ് മൊത്തത്തിൽ ഒരു നഷ്ടകച്ചവടം ആണെന്ന് ഓർക്കേ ചുണ്ടിൽ വേദനയുടെ ഒരു ഇളം ചിരി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു…

കാലങ്ങൾ ഒരുപാടായി കണ്ടത് പോലെ ആ മുറിയും കട്ടിലും ഞാൻ നോക്കി നിന്നു..

ഓരോ ദിവസവും എനിക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്നതിന്റെ തെളിവായി കിടക്കമേൽ എന്നും മാറ്റിവിരിക്കുന്ന ആ കിടക്കവിരി എനിക്ക് മുന്നിൽ ഒരു ചുളിവുകൾ പോലുമില്ലാതെ നിവർന്നു കിടന്നു….

മാറ്റിയുടുക്കാൻ എടുക്കാൻ വേണ്ടി അലമാരക്കരികിലേക്ക് നടന്നതും കണ്ണാടിയിൽ കണ്ട മുഖം കണ്ട് ഞാൻ തെല്ലൊന്ന് അമ്പരന്നു..

പാറിപറന്ന മുടിയിഴകൾക്ക് നടുവിലായി അത്രമേൽ വാടിയൊരു മുഖം..
നെറ്റിത്തടത്തിലെ മങ്ങിയ സിന്ദൂരത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ഒരു ചെറിയ ചുവപ്പ് നിറം മാത്രം തങ്ങി നിന്നു..

ഒട്ടും തെളിച്ചമില്ലാതെ മങ്ങിയതായി കാണപ്പെട്ട മുഖം…,
വിഷാദകൂട്ടിൽ അകപ്പെട്ടത് കൊണ്ടാകണം കണ്ണിനടിയിൽ ഇന്ന് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത തരത്തിൽ കറുപ്പ് ഓടിയിരുന്നു…
ഇത്രത്തോളം നോവിച്ചിട്ടും ആ വിഷാദ കൂടിനെ ഇന്നും വല്ലാതെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്നു…

ഇറങ്ങി പോന്ന നിമിഷം മുതൽ ആരോരുമില്ലാതെ ആ കൂട്ടിലകപ്പെട്ടുപോയ ദേവേട്ടന്റെ മുഖം മനസ്സിൽ കിടന്നു നീറികൊണ്ടിരുന്നു…

ഒരിക്കലും അകന്ന് നിൽക്കാൻ വേണ്ടിയല്ല ഇറങ്ങിപോന്നത്…

ആ നേരത്ത് ആകെ തനിച്ചയത് പോലെ തോന്നി…