ശ്രീധരന്റെ ശ്രീദേവി (മുഴുവൻ ഭാഗം) – [Santhosh Nair] 993

അവളുടെ അപ്പാ സംസാരിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി:
“കണ്ണാ യു നോ അവളോടയ മാരിയേജ് ഫിക്സ് പണ്ണ നേക്ക് റൊമ്പ ആശയ്. അനാ അവ ഇന്നും ഒന്നുമേ സോല്ലവില്ലയ്. അന്ത പയ്യൻ റൊമ്പ നല്ലവൻ. കൊഞ്ചം യോസിച്ചു ഡിസിഷൻ സൊല്ല സൊല്ലിയിരുക്കാറു. ലൂക്സ് ലൈക് ഷി ഈസ് നോട് ഇന്റെരെസ്റ്റഡ്. വേറെ യാരു മേലെയാവത് കാതൽ കീതൽ ഉണ്ടാന്നും തെറിയലൈ. എങ്കളുക്കു റൊമ്പ വയസ്സായിടുത്തു. ഇവ കല്യാണം പാത്തു പേരന് പേത്തി കൂടെ വിളയാടിയതുക്കപ്പുറം വൈകുണ്ഠ ലോകം അടയണം – ദാറ്റീസ് ഔർ വിഷ്.”

“എല്ലാം ശരിയാകും അപ്പാ, അവ റൊമ്പ നല്ല പൊണ്ണു, ഇന്റലിജന്റ് ആൻഡ് ബോൾഡ്. എപ്പ എന്ന വേണും എൻപതു അവള്ക്കു നന്നാ തെറിയും”. ശ്രീധരൻ പറഞ്ഞു.

ഉടനെ അങ്ങോട്ടു ചീറിവന്ന ലക്ഷ്മി ശ്രീധരന്റെ തലയിൽ ആഞ്ഞൊരു തട്ടു തട്ടിയിട്ടു പറഞ്ഞു. “ഐ നോ വാട്ട് ഐ നീഡ്, ഐ വാണ്ട് ടു മാരി യു – നാൻ ഉങ്കിട്ടെ സൊന്നതും അതു താനേ?”

അങ്ങനെയേ അമ്പരന്നു നിൽക്കുന്ന അവളുടെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും നോക്കി അവൾ തുടർന്നു : “അപ്പാ അമ്മാ മന്നിയുങ്ക, എനക്ക് ശ്രീധരനെ റൊമ്പ പുടിക്കും. ആണാ ഇവനുക്ക് എന്നൈ പുടിക്കവേയില്ല. നാരായണാ, ഇതുക്കു മേലെ നാൻ എന്ന സോൽരത്‌?”

അവളുടെ അച്ഛൻ തെല്ലു നിസ്സഹായതയോടെ എന്നെ നോക്കി.  അമ്മയുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണീർ ധാരധാരയായി ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ശ്രീധരൻ പറഞ്ഞു – “ലക്ഷ്മിക്കുട്ടീ (താൻ അവളെ അങ്ങനെയാണ് വിളിക്കുന്നത്) ഉന്നൈ നാൻ ഒരു നല്ല ഫ്രണ്ടാ, എൻ തങ്കയാ താൻ പാത്തതുണ്ട്.”

ഒന്നു നിർത്തിയിട്ടവൻ തുടർന്നു “ഐ ആം ദി ഒൺലി സൺ ടു മൈ പേരെന്റ്സ്, പോസ്റ്റ് മൈ ബർത്ത്, എ യങർ സിസ്റ്റർ വാസ്ബോ ൺ ടു മൈ പേരെന്റ്സ്. അവാ പെയർ ശ്രീലക്ഷ്മി. എനക്കവൾ ലക്ഷ്മിക്കുട്ടി. ആണാ രണ്ടാം വയതിലെയെ അവാ എങ്കളെ വിട്ടു വൈകുണ്ഠ ലോകം പൂകിയിട്ടാ. അവൾ കണ്കളും ഉന്നൈ മാതിരി പെരിയ കൺകൾ. ഉന്നൈ പാത്തപ്പോഴുത്തു അവ ഇന്ത അണ്ണനെ പാക്ക മറു പിറവി എടുത്തു വന്തതാക്കുംന്നു നിനച്ചെൻ – എന്നൈ നീ മന്നിച്ചിട്. നീ അപ്പടിയെല്ലാം സൊല്ലകൂടാത് കണ്ണാ. ഹൌ യു എക്സ്പെക്ട് മി ടു മാരി മൈ ഓൺ സിസ്റ്റർ”.

അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തിയിട്ടു ശ്രീധരൻ  പഴ്സിൽ നിന്നും ഒരു ചെറിയ ലാമിനേറ്റഡ് ബ്ലാക്ക് ആൻഡ് വൈറ്റ് ഫോട്ടോ എടുത്തു കാണിച്ചു. വലിയ കണ്ണുകളുള്ള ഒരു സുന്ദരി പെൺകുട്ടി – കണ്ടാൽ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ ചെറിയകാലത്തുള്ള ഒരു ഫോട്ടോ ആണെന്നു തോന്നും.