ഭ്രാന്തിക്കുട്ടി 3

Author :Hope

[ Previous Part ]

 

അമ്മയെന്നെ നിർബന്ധിച്ചു പറഞ്ഞു വിട്ടതുകൊണ്ടാണോ എന്റെ മുഖം കടന്നല് കുത്തിയതുപോലെ വീർത്തിരുന്നു … അവളോട് മാപ്പ് പറയണം എന്നുള്ളത് കൊണ്ട് മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു

എന്നെ അനുകൂലിച്ചുക്കൊണ്ടാണോ ആകാശം ഇരുണ്ടിരുന്നു….

സൈക്കിളിന് പോലും വേഗം വളരെ കുറവായിരുന്നു അവനെയും കൊണ്ട് അവളുടെ വീടിനരികിലെത്തിയതും വയലിനരികിലൂടെയൊഴുകുന്ന ചാലിന് കുറുകെയിട്ടിരുന്ന കോൺക്രീറ്റ് സ്ലാബിന് മുകളിൽ അവളിരിക്കുന്നത് കണ്ടു….

സൈക്കിൾ ഒരു മരത്തിനരിൽ ചാരി വെച്ച് മടിച്ചു മടിച്ചാണെങ്കിലും ഞാൻ അവൾക്കു നേരെ നടന്നടുത്തു….

 

“… സോറി…ഇനി കരയണ്ട…”

 

ആർക്കോ വേണ്ടി പറയുന്നത് പോലെ തീരെ ആത്മാർത്ഥമല്ലാതെ ഞാനവളോട് ക്ഷമയഭ്യർത്ഥിച്ചു….

 

ഞാൻ പറഞ്ഞു തീർന്നതും അവളെന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി അപ്പോഴാ മുഖത്ത് എന്നെക്കാണുമ്പോഴുണ്ടാവുന്ന

പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നില്ല എല്ലാവരോടും കാണിക്കാറുള്ള സ്ഥിരം നിർവികര ഭാവം മാത്രം……

ആ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന സങ്കടം മുഴുവനും അവളുടെ മിഴികളിൽ പ്രതിഭലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

കണ്ണീരോഴുകി ഉണങ്ങി പിടിച്ച കവിളിലേക്ക് വീണ്ടും കണ്ണിരോഴുകി തുടങ്ങിയതും എന്റെ നേരെ തിരിച്ചിരുന്ന മുഖമവൾ വെട്ടിച്ചു മാറ്റി…..

 

ഒരു സോറി പറയാൻ വന്നിട്ട് വീണ്ടും അവളെ കരയിച്ചു ഇനി എങ്ങനെയവളുടെ കരച്ചിൽ മാറ്റമെന്നായി എന്റെ ചിന്ത മുഴുവൻ…..

 

കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും ശബ്ദമൊന്നും കേൾക്കാത്തതുകൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു അവള് വീണ്ടും തലയുയർത്തി നോക്കി…. എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ വാക്കുകളില്ലാതെ നിന്ന എനിക്ക് അവളെ ദയനീയമായോന്ന് നോക്കുവാൻ മാത്രമേ സാധിച്ചുള്ളൂ…..

കണ്ണുനീർ വീണ്ടും ഒഴുകുന്നുണ്ടെങ്കിലും മുഖത്തെ ഒരു ഭാവവുമില്ലാതെ വെക്കാൻ അവൾ ശ്രമിച്ചു

കുറച്ചു നേരത്തെ വിഭലശ്രമത്തിന് ശേഷം അവൾ വീണ്ടും വയലിൽ നിന്നും ഒഴുകി വരുന്ന വെള്ളത്തിലേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു….

അപ്പോഴവളുടെ കണ്ണും ഒഴുകി വരുന്ന വെള്ളവും ഒരേ പോലെയായിരുന്നു… കലങ്ങി മറിഞ്ഞ്…

 

അവള് തിരിച്ചൊന്നും പറയാത്തതു കൊണ്ടോ, അവളുടെ ആ കരച്ചില് കണ്ടു മുന്നിൽ നിൽക്കാൻ ത്രാണിയില്ലാത്തത് കൊണ്ടോ ഞാൻ എന്റെ സൈക്കിളിനരികിലേക്ക് നടന്നു….