ശ്രീധരന്റെ ശ്രീദേവി (മുഴുവൻ ഭാഗം) – [Santhosh Nair] 995

കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കിയപ്പോൾ പരിഭ്രമത്തോടെ നിൽക്കുന്ന അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ആണ് കണ്ടത്. മുഖത്തൊക്കെ വെള്ളം – അവർ കുടഞ്ഞതാണ്. നോക്കുമ്പോൾ താൻ കട്ടിലിൽ നിന്ന് വീണു നിലത്താണ് കിടക്കുന്നത്.

പരിഭ്രമം നിറഞ്ഞ അവരുടെ മുഖം കണ്ടു ശ്രീധരൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു.

വെള്ളം നിറച്ച മൊന്ത നീട്ടിക്കൊണ്ടു ‘അമ്മ പറഞ്ഞു “വെള്ളം കുടി മോനു, എന്തു പറ്റി?” നെറുകയിൽ തലോടിയ്‌ക്കൊണ്ടു രണ്ടുപേരും ചോദിച്ചു.

“എന്താ അമ്മെ? ഞാൻ എന്തോ സ്വപ്നം കണ്ടതാണ് അച്ഛാ”

അമ്മ പെട്ടെന്ന് നെറ്റിയിൽ കുറച്ചു ഭസ്മം ഇട്ടു തന്നു, “നരസിംഹരേ വിചാരിച്ചുകൊണ്ടു ഉറങ്ങൂ. നാട് മുഴുവൻ ചുറ്റുന്നതല്ലേ? കണ്ണ് തട്ടിയതാവാം. ഒന്നു നന്നായി ഉറങ്ങിയാൽ എല്ലാം ശരിയാകും.”

“നീ ഉറങ്ങിയിട്ടെ ഞങ്ങൾ പോകുന്നുള്ളൂ.”

കിടന്ന ശ്രീധരന്റെ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് രണ്ടു പേരും രണ്ടു ഭാഗത്തും ഇരുന്നു. എപ്പോഴോ ശ്രീധരൻ ഉറങ്ങിപ്പോയി.

രാവിലെ അഞ്ചു മണിക്ക് ഉണർന്നു നോക്കിയപ്പോൾ അമ്മയും അച്ചനും അവന്റെ രണ്ടു വശത്തും കിടപ്പുണ്ട്.പാവങ്ങൾ.

അവരെ ഉണർത്താതെ എഴുനേറ്റു അടുക്കളയിൽ പോയി കരുപ്പെട്ടിക്കാപ്പി ഉണ്ടാക്കി കൊണ്ടുവന്നു. രണ്ടു പേരെയും വിളിച്ചുണർത്തി. “മോനെ നീ — ഹ ഹ” എന്നു പറഞ്ഞു രണ്ടു പേരും എഴുനേറ്റു വായും മുഖവും കഴുകി വന്നു കാപ്പി കുടിച്ചു.

“ഞാൻ രാവിലെ ശ്രീദേവിയുടെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകുന്നു. അവൾ രാത്രി വിളിച്ചിരുന്നു.”

“ഇന്നലെ എന്താണ് പറ്റിയത്? നീ ഉറക്കെ എന്തോ കരഞ്ഞു വിളിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞങ്ങൾ ഓടി വന്നത്. വന്നപ്പോൾ നീ തറയിൽ കിടക്കുന്നു.”

“എന്തോ ദുസ്വപ്നം അച്ഛാ – വഴക്കോ മറ്റോ” ശ്രീധരൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

പിന്നെ അച്ഛനും അമ്മയും ഗ്ലാസ് എടുത്തുകൊണ്ടു താഴേയ്ക്ക് പോയി.

ശ്രീധരനും ഫ്രഷ് ആയി ഫാമിലും പറമ്പിലും പോയിട്ട് വന്നു. വാലാട്ടി ഓടി വന്ന നായകൾ അവനെ ചുറ്റി നിന്നു. അവയ്ക്കു പാലിൽ മുക്കിയ റസ്‌ക് കൊണ്ട് വെള്ളമ്മ അക്കാ വന്നു. രാവിലത്തെ ആ ഭക്ഷണം അവൻ കൊടുത്താലേ നായ്ക്കൾ കഴിയ്ക്കൂ. ഇല്ലെങ്കിൽ അവന്റെ അച്ഛൻ കൊടുക്കണം. (നന്ദിയുള്ള നായകൾ).

പശുക്കളെയും എരുമകളെയും ഒക്കെ ഒന്ന് തൊട്ടു തലോടി ശ്രീധരൻ നടന്നു. അവയും ശ്രീധരനെ കണ്ട സന്തോഷത്തിൽ തലയാട്ടി ആ തലോടൽ വരവ് വെച്ചു. (ഇത് ഒരു ദിനചര്യയാണല്ലോ.)