മേഘക്കൂട്ടങ്ങളിലെ നക്ഷത്രം 4[ഫെറാരി വിറ്റ ആൽക്കെമിസ്റ്റ്] 184

അവസാന പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു വന്ന അന്നാണ് അഷ്‌റഫ്‌ക്ക വന്ന് നാളെ ഉമ്മയുടെ ‘ആവശ്യ’മാണ് നീ വരണം എന്നു പറഞ്ഞത്. അപ്പോൾ ഓക്കേ പറഞ്ഞെങ്കിലും ഞാൻ പോയില്ല. ജീവനുള്ള കാലം മുഴുവൻ ഒരിറ്റ് സ്നേഹം പോലും കൊടുക്കാതെ ദ്രോഹിച്ചിട്ട് മരിച്ചതിനു ശേഷം അയാളുടെ പേരിൽ ബിരിയാണി വെച്ചു വിളമ്പുന്ന പൊങ്ങച്ചത്തിനോട് വെറുപ്പായിരുന്നു. ഈ കാണിക്കുന്നതിൽ ഒരംശം ആത്മാർത്ഥത ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ ഉമ്മ ഇന്ന് ജീവനോടെ ഉണ്ടാവുമായിരുന്നു. എല്ലാവരും കഴിക്കട്ടെ, അങ്ങനെയൊരാൾ ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നറിയാത്തവർ പോലും ബിരിയാണി തിന്ന് മദിക്കട്ടെ. ഞാനന്ന് മനപ്പൂർവം ഉച്ചക്ക് ഒന്നും കഴിച്ചില്ല.

പത്താം ക്‌ളാസ് റിസൾട്ട് വന്നപ്പോൾ അഞ്ഞൂറോളം മാർക്ക് പ്രതീക്ഷിച്ച എനിക്ക് 352 മാർക്ക്. എങ്കിലും ആ 352 മാർക്കും എനിക്ക് ആശ്വാസമായിരുന്നു. കാരണം ചില വിഷയങ്ങൾ എഴുതിയതായി എനിക്ക് ഓർമ്മ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നീടാണ് യഥാർത്ഥ പ്രശ്നം ഉയർന്നുവന്നത്. യത്തീംഖാനയുടെ നിയമപ്രകാരം സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം കഴിഞ്ഞവർ പിന്നെ അവിടെ നിൽക്കാൻ പാടില്ല. പക്ഷേ എനിക്ക് പോകാൻ വേറെ ഇടം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് നിസാറിൻറെ ബാപ്പാ അബ്ദുറഹ്മാനിക്കയും മറ്റു ചിലരും പറഞ്ഞു എന്നെ അവിടെ രണ്ടു കൊല്ലം കൂടി നിർത്താമെന്ന് സമ്മതിച്ചു. അത്യാവശ്യം ചെറിയ കുട്ടികൾക്ക് ട്യൂഷൻ എടുത്തു കൊടുക്കാം, അവിടെയുള്ള സമയങ്ങളിൽ ബാങ്കുവിളിക്കാം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടാണ് അവർ സമ്മതിച്ചത്. യത്തീംഖാനയുടെ തന്നെ കീഴിലുള്ള അറബി കോളേജിൽ പഠിക്കാൻ എല്ലാവരും നിർബന്ധിച്ചു. പക്ഷേ എനിക്ക് എൻജിനീയർ ആവാൻ ആയിരുന്നു താൽപര്യം. ഉസ്താദും അതിനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്തു. അതുകൊണ്ട് ഫസ്റ്റ് ഗ്രൂപ്പ് എടുക്കാം എന്ന ഉദ്ദേശത്തിലാണ് ഞാൻ ഈ കോളേജിൽ അപ്ലിക്കേഷൻ കൊടുത്തത്. പക്ഷെ കിട്ടിയത് ഫോർത്ത് ഗ്രൂപ്പും. കുറച്ചു ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും ഫസ്റ്റ് ഗ്രൂപ്പിൽ നിന്ന് ചേഞ്ച് ആയി വരുമെന്നും അപ്പോൾ ഫസ്റ്റ് ഗ്രൂപ്പിലേക്ക് മാറാമെന്നും ആരോ പറഞ്ഞിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ നമ്മളുടെ ക്ലാസ്സിൽ നിങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്.”

ഫൈസൽ  പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ സമയം രണ്ടുമണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ലഞ്ച് ബ്രേക്ക് കഴിഞ്ഞു ക്ലാസ് തുടങ്ങിയിട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഫൈസലോ മറ്റുള്ളവരോ ഇതൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. ഒരു മൂലയിൽ ആണ് അവർ ഏഴുപേരും ഇരുന്നിരുന്നത്.

“ഫൈസൂ….. “

ഫൈസലിന്റെ തോളിൽ ഒരു കര സ്പർശം അവൻ അറിഞ്ഞു. അവനൊന്നു ഞെട്ടി. അവനെ ഇതുവരെ രണ്ടു പേരേ ഇങ്ങനെ വിളിച്ചിട്ടുള്ളൂ, അവന്റെ ഉമ്മയും പിന്നെ ആശ ചേച്ചിയും. അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആതിരയായിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ മാത്രമല്ല മറ്റുള്ളവരുടെയും.

“ഇത്രയൊക്കെ വിഷമങ്ങൾ നിൻറെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ട് എന്ന് ഒരിക്കലും കരുതിയിരുന്നില്ല. സാമ്പത്തികമായി ബുദ്ധിമുട്ടുന്ന ഒരു കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് വന്നതാണ് എന്ന് മാത്രമേ ഞങ്ങൾ കരുതിയിരുന്നുള്ളൂ. ഇനി നിനക്ക് ആരും ഇല്ല എന്നുള്ള ചിന്ത വേണ്ട ഞങ്ങളെല്ലാവരും കൂടെയുണ്ട്. നിന്നെ കണ്ട അന്നു മുതൽ തന്നെ ഞാൻ നിന്നെ എൻ്റെ ഒരു കൂടെപ്പിറപ്പായാണ് കാണുന്നത്. നിന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കവിളിൽ ഒരുമ്മ തരണമെന്നുണ്ട്. പക്ഷേ ഈ കൂട്ടത്തിൽ തന്നെ എത്ര പേർ മനസിലാക്കും എന്നെനിക്ക് സംശയമുള്ളതു കൊണ്ടു മാത്രം വേണ്ടാന്നു വെക്കുന്നു.”

“എന്നാൽ പിന്നെ ഇങ്ങോട്ടു തന്നോളൂ…. “

 മനോജാണ്. മനോജിൻ്റെ കുഴപ്പമിതാണ്. പരിസരം നോക്കാതെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വിളിച്ചു പറയും. ആതിര അവനെ ഒന്ന് തറപ്പിച്ചു നോക്കി.

“എൻറെ വീട്ടിൽ എനിക്കും മൂത്ത ചേച്ചിമാർ മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്ന് നിനക്കറിയാമല്ലോ. ഒരു അനിയൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ വളരെയധികം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു പിന്നെ ആദ്യം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ആ ഒരു ചിന്തയാണ് എൻറെ മനസ്സിൽ വന്നത്. കാരണം ഞാൻ മനസ്സിൽ കണ്ടിരുന്ന എൻറെ അനിയൻറെ ഏകദേശം അതേരൂപമായിരുന്നു നിൻ്റേത്. പക്ഷെ, അവൻ ഒരിക്കലും ഇങ്ങനെയായിരുന്നില്ല. എന്നുപറഞ്ഞാൽ എന്നോട് എപ്പോഴും വഴക്കുണ്ടാക്കുന്ന, എന്തു കാര്യത്തിനും എന്നെ ആശ്രയിക്കുന്ന, എൻറെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ  വലിച്ചു വാരി കുളമാക്കി വെക്കുന്ന, എന്നോട് എന്തും ഷെയർ ചെയ്യുന്ന ഒരാൾ ഇതായിരുന്നു എൻറെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന അനിയൻ. എന്നാൽ നിൻറെ അമിത വിനയവും എട്ടുംപൊട്ടും തിരിയാത്ത ഭാവവും  പെൺകുട്ടികളോട് കാണിക്കുന്ന അകൽച്ചയും എന്നെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചു. “