ഭ്രാന്തിക്കുട്ടി 5 [Hope] 670

 

അവൻ ഫോണു വെച്ചതും ഞാൻ വീണ്ടും നടന്നു തുടങ്ങി

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അ അവൻ എന്നെ തിരക്കിയെത്തിയിരുന്നു….

 

“…. ടാ നീയറിഞ്ഞോ അവള് ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ നോക്കിയെടാ….”

 

വണ്ടി സ്റ്റാൻഡിൽ വെച്ചു എന്നെ നോക്കിയവൻ പറഞ്ഞു വന്നതുംമെനിക്കെന്റെ പിടി വിട്ടു പോയിരുന്നു…..

ഞാനവന്റെ നെഞ്ചിലേക്കു വീണു കരയാൻ തുടങ്ങി….

 

“…. ഞാൻ കാരണാടാ ആ പാവം ആ പാവത്തിനങ്ങനെ പറ്റിയത്… മനസിലുള്ളതെല്ലാമെന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ അവളെയൊന്ന് അശ്വസിപ്പിച്ചു കൂടിയില്ലടാ….കൂടെ നിൽക്കണ്ട സമയത്ത് ഞാനവളെ ഒഴിവാക്കിയെടാ…..

എനിക്കവളെ ഇഷ്ട്ടമായിരുന്നു എന്നിട്ടും അവള് മരിക്കാൻ പോകുന്നെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാൻ തിരിച്ചു പോന്നെടാ…..”

 

“… എന്താടാ… നീയെന്താ പറയുന്നേ???….”

 

ഇന്നലെ നടന്നതെല്ലാം ഞാനവനോട് പറഞ്ഞു….

എല്ലാം കേട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അതിനെല്ലാമൊരൊറ്റ മറുപടിയായി തിരിച്ചൊരടി ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു അല്ലെങ്കിൽ ഞാനാർഹിച്ചിരുന്നു അതുമല്ലങ്കിൽ ആ ഒരടി ഒരു ചെറിയ പ്രായശ്ചിത്തമെങ്കിലുമാവുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു

ആ ഒരു അടിക്കെന്റെ ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന വേദന കുറക്കുവാൻ സാധിക്കുമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയിരുന്നു…….

 

പക്ഷെ അതിനെല്ലാം പകരം അവനെന്നെ പിടിച്ചു വണ്ടിയിൽ കയറ്റി അശ്വിന്റെ വീട്ടിലേക്കു കൊണ്ടുപോയി….

 

“….എടാ… ഇതിപ്പോ ഞാനായിരുന്നെങ്കിലും ഇങ്ങനെയേ ചെയ്യൂ…

അതിൽ വലിയ തെറ്റൊന്നുമില്ലടാ നീ കരച്ചില് നിർത്ത്…..അവൾക്കൊന്നും സംഭവിക്കില്ല….”

 

അശ്വിന്റെ വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും ഞാൻ കരച്ചില് നിർത്തുന്നില്ലെന്നു കണ്ടതും അശ്വിനും റോഹനും കൂടിയെന്നെ അശ്വസിപ്പിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു

പക്ഷെ ‘അവൾക്കൊന്നുമില്ലാ’ എന്ന വാർത്തയ്ക്കു മാത്രമേ എന്റെ സങ്കടം തീർക്കുവാൻ പറ്റുമായിരുന്നുള്ളുവെന്നാരും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല…..

വീണ്ടും കരഞ്ഞു,ചുവരിലും വാതിലിലുമൊക്കെ ശക്തിയായി ഇടിച്ചു ചെയ്തു പോയ തെറ്റിന് പ്രായശ്ചിത്തമെന്നപോലെ

ഭക്ഷണം കഴിക്കാതിരുന്നു

എപ്പോഴെക്കയോ ഞാനുമൊരു ഭ്രാന്തിന്റെ അരികിലെത്തിയിരുന്നു….