ഭ്രാന്തിക്കുട്ടി 5 [Hope] 670

നിറയാൻ കാത്തു നിന്ന മിഴികളെ പാടുപെട്ടു തടഞ്ഞു നിർത്തി ഞാൻ പറഞ്ഞു…..

 

“…ഡാ എന്തായാലും നീ വീട്ടിലേക്കു പൊക്കോ ഇവിടെയിങ്ങനെ നിക്കണ്ട….

അല്ലെ വേണ്ട ഞാൻ കൊണ്ടു വിടാം….”

 

“…. വേണ്ടെട്ടാ…. ഞാൻ പൊക്കോളാം….”

 

ഞാൻ കരയുമെന്നോർത്താണോ

രാഹുലേട്ടനെന്നെ അവിടെ നിന്നുംമെന്നെ വീട്ടിലേക്കു പറഞ്ഞു വിട്ടു….

തലച്ചോറിലിരുട്ട് കേറിയതു പോലെയായിരുന്നു അവര് പറഞ്ഞതു കേട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോ അതുകൊണ്ട് സൈക്കിള് പോലുമെടുക്കാൻ മറന്നാണ് ഞാൻ കടയിൽ നിന്നിറങ്ങിയത്….

കുറച്ചു ദൂരം കഴിഞ്ഞതും വീട്ടിലേക്കു പോകുന്നതിനു പകരമെന്റെ കാലുകൾ അവളുടെ വീടിനു മുന്നിലേക്ക്‌ ചലിച്ചു…..

അവിടെയെത്തിയാ ചെറിയ പാലത്തിലേക്കു കേറിയിരിക്കുമ്പോഴും എന്റെ മുന്നിലവളും അവളുടെ യാതൊരു ഭവങ്ങളുമില്ലാത്ത ആ മുഖവും മാത്രമായിരുന്നു…..

 

അതിന്റെ മനസ്സ് വിഷമിപ്പിച്ചിട്ട്

അതിനെ കരയിച്ചിട്ട് ഇവിടെ വന്നു നിന്നു സങ്കടപ്പെട്ടിട്ടു കാര്യമില്ല മോനെ….

വീണ്ടും അമ്മയുടെ സ്വരമെന്റെ കാതിലേക്കു വന്നു…..

മോൻ വീട്ടിലേക്കു ചെല്ല്….

 

ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോഴും പല ഭാഗത്തു നിന്നുമായി ആ വീട്ടിലേക്കു ആളുകളെത്തി തുടങ്ങിയിരുന്നു…..

ഒരു തവണ കൂടി ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി അപ്പൊ ഞാനവിടെ കണ്ടത് ആദ്യമായിട്ടവളെ കണ്ടപ്പോഴുള്ളയാ രംഗമായിരുന്നു…

ടെറസിന് മുകളിൽ നിന്ന് ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്ന അവളെ……

 

എനിക്കെന്റെ മനസ്സിനെ നഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയനിമിഷം….

അടക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്ന കണ്ണുനീർ അളവില്ലാതെ എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഒഴുകി തുടങ്ങിയിരുന്നു…..

!!!അവളെന്തു തെറ്റാ ചെയ്തത് എല്ലാം എന്നോട് തുറന്നു പറഞ്ഞതോ അവളിതൊന്നും പറഞ്ഞില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ഇതൊക്കെ അറിയുമായിരുന്നോ… ഇല്ല എന്നോടുള്ള വിശ്വാസം കൊണ്ടായിരിക്കില്ലേ എന്നോടാവളെല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞത് എന്നിട്ടും ഞാനെന്താ ചെയ്തത് അവളെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടു വന്നിരിക്കുന്നു…..!!!!

തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കു നടക്കുന്നതിനിടക്കെല്ലാം ഞാനെന്നെതന്നെ പഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു….

 

കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞതും എന്റെ ഫോൺ ബെല്ലടിക്കാൻ തുടങ്ങി നോക്കിയപ്പോ റോഹനാണ്….

 

“…

എടാ നിന്നെ കടേൽ കണ്ടില്ലല്ലോ നീ എവിടെയാ???….”

 

“…. ഞാനിവിടെ വീടിന്റെ അവിടെയുള്ള വഴിയിലുണ്ട്…..”

 

“…. എന്നാ അവിടെ നിക്ക് ഞാനിപ്പോ വരാം….”