നിർഭയം 7 [AK] 364

“എനിക്ക് ഈ തള്ളമാരെ തീരെ പിടിക്കില്ല… അതാണ് ആദ്യം തന്നെ തീർക്കാമെന്ന് വെച്ചത്.. എന്താ ചെയ്യാ ഇപ്പോ…”

ശേഷം തന്റെ കൂട്ടാളികളോടായി അവൻ കല്പിച്ചു..

“തന്തേടെ മോന്തയെങ്കിലും ചാവണേനു മുന്നേ അവൻ കാണട്ടെ…ആ തിരുമോന്ത കാണിച്ചുകൊട്..”

നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളും അടഞ്ഞ വാക്കുകളുമായി ചോരയൊലിപ്പിച്ചു നിലത്തുകിടക്കുന്ന അമ്മയെ കാണാൻ വയ്യാതെ നന്ദൻ തലതിരിച്ചു കണ്ണുകളടച്ചു…തലയിലെ മറ നീക്കുന്നതിനിടയിലും കുതറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യനെ നിറകണ്ണുകളോടെ നോക്കുമ്പോൾ തന്നെ ആ അച്ഛന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ അവന്റെ ഞെട്ടൽ ജെപിയും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.. നന്ദന്റെ ചുണ്ടുകൾ വിറയലോടെ ശബ്ദിച്ചു…

“ശങ്കരമാമാ…”

വായിൽ നിന്നുള്ള ബന്ധനങ്ങൾ അഴിഞ്ഞുവീണപ്പോൾ ആ മനുഷ്യൻ കലങ്ങിയ കണ്ണുകളോടെ നിലത്തുകിടക്കുന്ന ആ മൃതദേഹത്തെ ഇടർച്ചയോടെ വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

“സത്യേ… ഡ്യെ.. സത്യേ… മോ.. ളെ..”

അന്നാദ്യമായി ആ അച്ഛന്റെ കണ്ണുനീർ ഭൂമിയെ ചുംബിച്ചപ്പോൾ… എന്തെന്നറിയാത്ത അസ്വസ്ഥതയാൽ പോലീസ് ക്യാമ്പിനുള്ളിൽ വിവേകിന്റെ കണ്ണുകളും നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

നടന്നതെന്തെന്ന അമ്പരപ്പിൽ നിന്നും വിട്ടുമാറിയതിന് പിന്നാലെ ജെപി നന്ദനോടായി ആരാഞ്ഞു..

“അപ്പോ ഇത് നിന്റെ തന്തേം തള്ളേം അല്ലേ… പിന്നെ നീയൊക്കെ എന്തു *&&#& ഇവിടെ കാണിക്കുന്നേ…”

അവരെ പിടിച്ചു കൊണ്ടുവന്നവരോടായി കോപം കൊണ്ട് വിറച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ വിറച്ചു കൊണ്ട് അവരിലൊരുത്തൻ മറുപടി നൽകി…