ദക്ഷാർജ്ജുനം 16 [Smera lakshmi] 136

“ആയില്യംക്കാവിലെ മണ്ണിൽ കാലെടുത്തുവച്ച ആ നിമിഷം അനന്തനാരായണൻ പെട്ടന്ന് ചലനമറ്റു നിന്നു.”

അദ്ദേഹം കാവിലുടനീളം കണ്ണോടിച്ചു.

“തനിക്കെല്ലാം നഷ്ടമായ ആ ദിവസം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിനെ മഥിച്ചു.”

പഴയ ഒരുപാട് ഓർമകളിലേക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സ് ആഴ്ന്നുപോയി.

“താനും ഗൗരിയും ആദിയും രേവതിയും തന്റെ രണ്ടു കണ്ണുകൾ പോലെ വളർത്തികൊണ്ടുവന്ന ദക്ഷയും വസുന്ധരയും.”

“അവരുടെ കളിച്ചിരികളും കുസൃതികളും എല്ലാം ആ മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടിൽ നിന്നും ഉയർന്നു വന്നു.”

“ഉള്ളിലുള്ള തേങ്ങൽ അടക്കിപ്പിടിച്ച് അനന്തനാരായണൻ ലച്ചുവിനെയും കൂട്ടി നാഗത്തറയിലെ കൽവിളക്കുകളിൽ തിരി തെളിയിച്ചു.
മഞ്ഞൾപ്പൊടിയും നൂറും പാലും നിവേദിച്ചു.”

“നിറഞ്ഞുകത്തുന്ന കൽവിളക്കുകളിലെ സ്വർണ്ണരശ്മികൾ ലച്ചുവിന്റെ മുഖത്തുതട്ടി പൊൻപ്രഭയോടെ തിളങ്ങിനിന്നു.”

“കാവിന് പുറത്ത് കണ്ണീരോടെ ഇതെല്ലാം കണ്ടുനിന്ന ദക്ഷയ്ക്ക് ഒരുനിമിഷം അത് താനാണെന്ന് തോന്നിപ്പോയി.”