ഡെറിക് എബ്രഹാം 11 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 232

“സാരമില്ല ആദീ.. എല്ലാം ചേച്ചിയുടെ നല്ലതിനായിരിക്കില്ലേ… എല്ലാവരുടെയും നന്മ മാത്രമല്ലേ ആദി ആഗ്രഹിക്കാറുള്ളൂ….”

“ഹ്മ്മ്…”

“ആദിക്ക് ചേച്ചിയെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണല്ലേ….”

“മ്മ്മ്…. ഇഷ്ടമൊക്കെ തന്നെയാണ്….അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ , അവളെ ആർക്കാണ് ഇഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കുക…”

“അതല്ല…ചേച്ചിയെ ആദി കല്യാണം കഴിക്കണമായിരുന്നു… അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ ചേച്ചി എന്നും നമ്മുടെ കൂടെ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നല്ലോ….”

“അതൊന്നും വേണ്ടടോ….അവളൊക്കെ ഏതെങ്കിലും ഡോക്ടറുടെയോ എഞ്ചിനീയറുടെയോ ഭാര്യയാവേണ്ടവളാ….
അവളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ സ്വഭാവത്തിന് ഈ ആദി ചേരില്ല..”

അതും പറഞ്ഞു അവൻ ചിന്തകളെ എവിടെയൊക്കെയോ കൊണ്ടു പോയി..
ആ സമയത്ത് , ജൂഹിയും കീർത്തിയും പരസ്പരം എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുക്കുകയായിരുന്നു…. ആദ്യം അവനത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെങ്കിലും ശബ്ദം ഉയർന്നു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവനവരെ മാറി മാറി നോക്കി….

“എന്താണ് രണ്ടാളും പിറുപിറുക്കുന്നത് ? ”

“ജൂഹീ…. നീ പറ ”

“വേണ്ട… നീ പറ കീർത്തീ ”

“ആരെങ്കിലും ഒരാൾ പറയുന്നുണ്ടോ…. അല്ലെങ്കിൽ രണ്ടിനെയും ഞാൻ ഒറ്റക്ക് അപ്പുറത്തെ റൂമിൽ കിടത്തും ”

“അയ്യോ… വേണ്ട…ഞാൻ പറയാം ആദീ….
ആദിയുടെയും ചാന്ദ്നിച്ചേച്ചിയുയുടെയും കല്യാണം നടത്താൻ വീട്ടിൽ എല്ലാവരും തീരുമാനിച്ചിരുന്നു… പക്ഷേ, ആദി അറിയരുതെന്ന് അമ്മ ഞങ്ങളോട് സത്യം ചെയ്യിപ്പിച്ചിരുന്നു…”