ഇരു മുഖന്‍ -1 (പുനര്‍ജ്ജന്മം) 157

“”അയ്യോ എന്താ പറ്റിയത് എന്റെ കൈ കൊണ്ടോ?, ഞാൻ അറിയാതെ….””

 അവൾ വെപ്രാളപ്പെട്ടു. എന്നാൽ എന്റെ വേദനയിൽ ഞാൻ എന്തോ നിലവിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

 “”പോടീ കോ*&*, അവടെ അമ്മേടെ ഒരു ചട്ടുക…””

 ഞാൻ ആ വാചകം പകുതിവഴിയിൽ ബ്രേക്കിട്ട പോലെ പെട്ടെന്ന് നിർത്തി. ഞാൻ എന്താ ഈ ചെയ്തത്!… ആ വേദനയിലും വല്ലാത്തൊരു ഭയം എന്റെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞു.

പക്ഷേ ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ അവൾ അതിനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല, എനിക്ക് എന്തേലും പറ്റിയോ എന്ന ആവലാതിയോടെ എന്നെ നൊക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ട്.

ഇവൾക്കിത് എന്തുപറ്റി? അല്ലേ ഒന്ന് തൊട്ടാൽ, ചേച്ചി എന്നല്ലാതെ മറ്റെന്തേലും വിളിച്ചാൽ എന്നെ നിഷ്കരുണം തല്ലുന്ന ആളാ. അപ്പൊ അവൾ എന്നോടു കാണിക്കുന്ന  ദേഷ്യം ഹോ!.. ഇപ്പൊ കെട്ടിപിടിച്ചിട്ടും, ഒരു മുത്തം കൊടുത്തിട്ടും, ചീത്ത പറഞ്ഞിട്ടും ആ പഴയ ഭാവങ്ങൾ ഒന്നും മുഖത്തില്ല. ഞാൻ ഇപ്പോഴും സ്വപ്നം കാണുകയാണോ?. അല്ല!.. എന്നതിന് തെളിവായി ആ മിന്നുന്ന വേദന ഇപ്പോഴും എന്നിലുണ്ട്.

അവളോടിപ്പോയി ഐസ്‌ പാക്ക് എടുത്തോണ്ട് വന്നു എന്റെ നേർക്ക് നീട്ടി.

“”ഇതൊന്നും വേണ്ട ഒന്ന് തുള്ളിയ തനിയെ മാറിക്കൊള്ളും ചേച്ചി ഇത് കൊണ്ടോയേ…!””

 പിന്നെ ഞാൻ കൊറച്ചുനേരം തുള്ളി, ഇവർക്കറിയില്ലല്ലോ നമ്മളാണുങ്ങക്ക് മർമ്മത്ത് അടികിട്ടിയാൽ ജീവൻ എടുക്കുന്ന പോലെയാണെന്ന്. അല്പം കഴിഞ്ഞു തുള്ളൽ നിർത്തി, ആ വേദനക്ക് അൽപ്പം ശമനമായി.

 “”മാറിയോ “”

അവൾ കണ്ണും നിറച്ചോണ്ട് ചോദിക്കുന്നു. ശെടാ… ഇവൾക്കിത് എന്താ പറ്റിയെ! ഇവൾ പണ്ടൊക്കെ ഇതിലും വലിയ വേദന എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ട്, ശരീരത്തിനും മനസിനും അന്നൊന്നും അവളിനിന്ന് ഇതുപോലെ ഒരു പെരുമാറ്റം ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല.

“”ഓഹ്! ഇപ്പൊ കൊഴാപ്പം ഇല്ല, ഇഷ്ടം ഇല്ലേ പറഞ്ഞ പോരെ എന്തിനാ ചേച്ചി ഇങ്ങനെ വേദനിപ്പിക്കുന്നത് ?””

ഞാൻ എന്തിനാണ് അങ്ങനെ അവളോട്‌ പറഞ്ഞത്?   അതിന് അവളോട് എനിക്ക് എന്തവകാശം? അവൾ എന്നേ മനുഷ്യനായി പോലും കൂട്ടിയിട്ടില്ല എന്നത് എനിക്കറിയാവുന്നതല്ലേ.