?? യാത്രകൾ 2 ?⛰ [ഖുറേഷി അബ്രഹാം] 107

അവൻ എന്നോടോ അവന്റെ ഉപ്പാനോടോ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നേരെ റൂമിൽ കയറി വാതിൽ അടച്ചു കിടന്നു. അവൻ പിന്നെ വാതിൽ തുറന്നത് പിറ്റേ ദിവസം ഉച്ച കഴിഞ്ഞാണ്. അതും അവനോട് കൂറേ പറഞ്ഞതിന് ശേഷം.

അവൻ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ഇന്ന് വരെ ഞാൻ കാണാത്ത മുജീബിനെയാണ് ഞാനവിടെ കണ്ടത്. അവന്റെ മുഖത്തെ എല്ലാവരെയും മയക്കുന്ന ആ ചിരി ഇല്ല, കണ്ണുകൾ എല്ലാം ചുവന്നിരിക്കുന്നു. രാത്രി മൊത്തം കരഞ്ഞതിന്റെ ലക്ഷണം മുഖത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു.

എന്റെയും ഉപ്പന്റെയും നിർബന്ത പ്രകാരം എന്താണവന്റെ പ്രശനം എന്നു പറഞ്ഞു.

ഇന്നലെ ആർട്സ് ഡേയുടെ അന്ന് കോളേജിൽ പ്രോഗ്രാമുകൾ ഒക്കെ നടക്കുമ്പോൾ ഒരു പതിനൊന്ന് പന്ത്രണ്ട് മാണിയുടെ സമയത്ത് അവൻ കോളേജിലെ പഴയ ബ്ലോക്കിലേക് പോയി. അവൻ എന്തോ ഒരാവശ്യത്തിന് പോയതായിരുന്നു അങ്ങോട്ട്. പക്ഷെ അവനെ കാത്തിരുന്നത് വേറെ ഒന്നും.

മുജീബ് ആ ബ്ലോക്കിന്റെ രണ്ടാം നിലയിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോളാണ് ഒരു ക്ലാസ് മുറിയിൽ നിന്നും ആരുടെയൊക്കെയോ ശബ്‌ദം കേൾക്കുന്നത്. ഈ സമയത്ത് ഇവിടെ ആരും ഇല്ലാത്തപ്പോൾ ആരാണ് ക്ലാസ് റൂമിൽ ഉള്ളതെന്നും എന്തിനു വന്നത് എന്നറിയാനും എല്ലാവരെയും പോലെ അവനും ഒരാഘാഅംശ തോന്നി.
അവൻ ആ ക്ലാസ് റൂമിന്റെ ചാരിയിരുന്ന് വാതിൽ തുറന്ന് അവർ അറിയാതെ ഉള്ളിൽ എന്താണ് നടക്കുന്നത് എന്ന് നോക്കി. അവിടെ ആ ക്ലാസ് റൂമിൽ കണ്ടത് അവൻ ജീവനായി സ്നേഹിച്ച അഞ്ജലിയും സെക്കന്റ് ഇയറിൽ പഠിക്കുന്ന പ്രജീഷും അവൻ കാണാൻ പാടില്ലാത്ത രീതിയിൽ കണ്ടു. പക്ഷെ അവർ അവനെ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

നമ്മൾ ജീവനേക്കാൾ ഏറെ സ്നേഹിച്ച ഒരാൾ നമ്മളെ ചതിക്കുമ്പോൾ അതും നമ്മുടെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കാണുമ്പോൾ ശരീരത്തിൽ കുത്തി ഇറക്കുന്ന മൂർച്ച ഏറിയ കത്തിയേക്കാളും ശക്തി കാണും നമ്മളെ തളർത്താൻ. അതിന്റെ ഏറ്റവും മൂർച്ച കൂട്ടുന്നത് ആ ആയുധത്തിന് ഒരേ സമയം മനസിനെയും ശരീരത്തെയും മുറിവേല്പിക്കാനും കഴിയുമെന്നതാണ് യാഥാർഥ്യം. ഒരു മനുഷ്യനെ അതിനേക്കാൾ ഏറെ തളർത്താനുള്ള ആയുധം വേറെ ഒന്നുമില്ല.

അവന് അവിടെന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ അവന്റെ മനസിലെ മുറിവുകളുടെ വലിപ്പം കൂടുകയാണ് ചെയ്തത്. വേറെ ഒരാൾ പറഞ്ഞിട്ട് അറിയുക ആയിരുന്നെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ അവൻ അത് വിശ്വസിക്കുമായിരുന്നില്ല, അതിനു മാത്രം അഞ്ജലിയെ അവന് സ്നേഹവും വിശോസവും ആയിരുന്നു. അതാണ് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തകർന്നത്. ജീവിതത്തിൽ അത്യമായി തോറ്റുപോയി എന്നു തോന്നി കാണും, സങ്കടങ്ങൾ എന്താന്ന് അറിയാത്ത അവന് ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ചതിക്കപെട്ടവന്റെ വേതന അനുഭവിച്ചു കാണും.

പിന്നെ അവന് അവിടെ നിൽക്കാൻ ആയില്ല. ബൈക്കും എടുത്ത് ഒറ്റപ്പെടൽ മറക്കാനും തന്റെ വിഷമങ്ങൾ ഒഴുക്കി കളയാനും ഒക്കെയായി അടുത്തുള്ള കടൽ തീരത്തേക്ക് പോയി. ആ നട്ടുച്ച മുതൽ ഒന്നും കഴിക്കാതെ രാത്രി വരെ അവനവളെ ആലോചിച്ചും തന്റെ സ്വാപ്നങ്ങളെ ഓർത്തും കൊണ്ടും ആ കടൽ തീരത്ത് ഇരുന്നു. മരണം വരെ കൊതിച്ചു എന്നവൻ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അവൻ ഉപ്പാനെ കുറിച്ചും ഞങ്ങളെ കുറിച്ചും ഓർത്തത് കൊണ്ടാണ് തിരിച്ചു വന്നത് എന്നാണവൻ പറഞ്ഞത്.

ഇതെല്ലം അവൻ ഞങ്ങളോട് പറയുമ്പോഴും കരയുക ആയിരുന്നു.
എനിക്കന്നേരം അഞ്ജലിയോട് എത്രത്തോളം ദേഷ്യം വന്നു എന്നെനിക് അറിയില്ല. അവളെ അപ്പോൾ തന്നെ കാണാണം എന്നും ചെകിടടക്കി രണ്ട് പൊട്ടിക്കണം എന്നും തോന്നി പക്ഷെ അവന്റെ ഉപ്പ എന്റെ മനസ് കണ്ടിട്ടാണോ എന്നറിയില്ല ഞാൻ പോകാൻ നിന്നതും എന്നെ അവർ അവിടെ പിടിച്ചു നിർത്തി.

അവന്റെ ഉപ്പ എന്നോട് പറഞ്ഞത് “ അവൾ ചെയ്തത് പൊറുക്കാൻ പറ്റാത്ത തെറ്റാണ് പക്ഷേങ്കി നീ അവളെ പോയി രണ്ടു പൊട്ടിച്ചു എന്ന് കരുതി