ഞാൻ

Njaan | Author : Freya

 

ഇവിടെ ഈ സൈറ്റിൽ ഞാൻ പോസ്റ്റുന്ന ആദ്യത്തെ കഥയാണ് ഇത്.
ഈ കഥ എഴുതിയത് ഞാൻ അല്ല കേട്ടോ. പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു എന്നെ ഉള്ളു.
ഈ കഥ ന്റെ ഏട്ടൻ എഴുതിയതാണ്. ഈ കഥയിലെ അക്ഷര തെറ്റുകൾ ശെരിയാകാൻ വേണ്ടി എനിക്കയച്ചു തന്നതായിരുന്നു. പിന്നീട് ഏട്ടൻ പറഞ്ഞു ഈ കഥ പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നില്ല എന്ന് അതാ ഞാൻ പോസ്റ്റ് ചെയ്തത്.

ഈ കഥ വായിക്കുമ്പോൾ തന്നെ നിങ്ങക്ക് മനസിലാകും ഈ കഥ ഞാൻ എഴുതിയത് അല്ലെന്ന്.

 

എല്ലാ കാര്യങ്ങളും തീർത്ത്‌ ഞാൻ ഇന്നിപ്പോ വീട്ടിലേക് തിരിക്കുകയാണ്.

ഇത് വായിക്കുമ്പോ നിങ്ങൾക് തോന്നും ഞാൻ പ്രവാസ ജീവിതം കഴിഞ്ഞോ അല്ലേൽ ഒളിച്ചോടി പോയതിന് ശേഷം വീണ്ടും വീട്ടിലെക്‌ വരികയോ ആണെന്ന്. പക്ഷെ നിങ്ങക്ക് തെറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക് പോകുന്ന കാര്യമാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞത്.

അതും ഒരു കയ്യിലും ഒരു കാലിലും പ്ലാസ്റ്റർ ഇട്ടിട്ട്.

അറ്റൻഡർ വീൽ ചെയറും കൊണ്ടു വന്നു ഞാൻ ബെഡിൽ നിന്ന് ഒറ്റ കാലിൽ നിന്നു ഒരു കൈ ബെഡിലും വച്ചു അച്ഛൻ ഒന്ന് താങ്ങിയപ്പോ ഞാൻ ഒറ്റകാലും കൊക്കി വീൽ ചെയറിന് അടുത്തേക്ക് രണ്ടു മൂന്ന് സ്റ്റെപ് എടുത്ത് വച്ചു. വീൽ ചെയറിന് മുന്നിൽ പിന്തിരിഞ്ഞ് ഒറ്റ കാലിൽ നിന്ന് സാവധാനം ഞാൻ വീൽച്ചെയറിലേക് ഇരുന്നു.

ഞാൻ ഇരുന്നതും കാലുകൾ വെക്കുന്നതിനുള്ള വീൽ ചെയറിൽ തന്നെ ഉള്ള സ്റ്റാൻഡ് അറ്റൻഡർ നീക്കി തന്നു. അതിലേക് കാലുകൾ വച്ചതും അറ്റൻഡർ വീൽചെയറും ഉന്തികൊണ്ട് എന്നെ പുറത്തേക് കൊണ്ട് വന്നു.
കൂടെ അച്ഛനും അച്ഛന്റെ സുഹൃത്തായ ഗോപാലേട്ടനും ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഹോസ്പിറ്റലിലേക് വന്ന ആളുകൾ എന്നെ വരാന്തയിലൂടെ വീൽ ചെയറിൽ കൊണ്ട് പോകുന്നത് കാണുമ്പോ അവരുടെ ഒക്കെ മുഖത്ത് എന്റെ അവസ്ഥ കണ്ട് ‘ പാവം കൊച്ച്‌ എന്താണാവോ സംഭവിച്ചത് ‘ എന്ന രീതിയിൽ ഉള്ള വിഷമത്തോടെയുള്ള നോട്ടം ഉണ്ടായിരുന്നു.

അവരുടെ ഒക്കെ ആ നോട്ടവും ഭാവവും കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ അവരോട് ഒക്കെ ഒരു സ്നേഹം തോന്നി. എന്നെ കുറിച്ചാലോചിച്ചു വ്യാകുലത പെടുകയാണല്ലോന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ എനിക്കും കുറച്ചൊക്കെ വില ഉള്ളതായി തോന്നി.

അങ്ങനെ അറ്റൻഡർ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ മുന്നിൽ കൊണ്ടോയി വീൽ ചെയർ നിർത്തി. ഗോപാലേട്ടൻ പാർക്കിങ് ഏരിയയിലേക് പോയി കാർ എടുത്തോണ്ട് വന്ന് എനിക്കരികിൽ നിർത്തി. അച്ഛൻ കാറിന്റെ ബാക്കിലെ ഡോർ തുറന്ന് തന്നു ഞാൻ പതുക്കെ വീൽ ചെയറിൽ നിന്നെണീക്കാൻ നോക്കി അത് കണ്ട അച്ഛൻ എന്നെ താങ്ങി പിടിച്ചു ഒറ്റക്കാലിൽ നടക്കാൻ സഹായിച്ചു. അച്ഛന്റെ സഹായത്തോടെ ഞാൻ കാറിന്റെ ബാക്കിലേക് ഇരുന്നു.

അച്ഛൻ ഡോറും അടച്ചു മുന്നിൽ കയറി. അച്ഛനും കയറിയതോടെ ഗോപാലേട്ടൻ വണ്ടി മുന്നോട്ട് എടുത്തു.

വണ്ടി മുന്നോട്ട് പോകാൻ തുടങ്ങിയതോടെ ഞാൻ പുറത്തെ കാഴ്ചകൾ കണ്ടോണ്ടിരുന്നു.

“ നിന്നോട് ഞാൻ പലപ്പോളായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ബൈക്കാണ് യന്ത്രങ്ങൾക് ജീവൻ വെച്ചതാണ് അതോടിക്കുമ്പോ ശ്രെദ്ധിക്കണമെന്നും പതുക്കെ പോണമെന്നും. ഇപ്പൊ വീണ് കയ്യും കാലും പൊട്ടി ഒരു ഭാഗത്ത് കിടക്കേണ്ടി വന്നപ്പോ സമാധാനം ആയില്ലേ “. വണ്ടി പോകാൻ തുടങ്ങിയതേ അച്ഛന്റെ ഡയലോഗ് വരാൻ തുടങ്ങി.

ഇതൊക്കെ ഞാൻ എത്ര തവണ കേട്ടിട്ടുള്ളതാ ഒന്ന് മാറ്റി പിടിച്ചൂടേ ഇയാൾക്.

“ മോനെ ഇപ്പൊ വേതന വല്ലോം ഉണ്ടോ “. ഗോപാലേട്ടൻ