മൻസൂർ ???[നൗഫു] 3572

ഞാൻ എന്റെ ഭർത്താവിനെ മറന്നു… എന്റെ മകനെ മറന്നു…

ഇന്നലെ എന്റെ ഇക്ക എന്നോട് ക്ഷമാപണം നടത്തി…

എനിക്ക് എന്റെ മകന്റെ ബാപ്പയെ മതി…

ഞാൻ ചെയ്ത തെറ്റിൽ നിന്നും കാരുണ്യ വാനോട് ഖേധിച്ചു മടങ്ങുന്നു…

ദയവായി നീ എന്നെ മറക്കണം…

എന്റെ ജീവിതം നശിപ്പിക്കരുത്… “”

ആ മെസ്സേജ് കണ്ടപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു പിടുത്തവും കിട്ടുന്നില്ല…

അവളെ നഷ്ട്ടപെടുക എന്ന് വെച്ചാൽ മന്സൂറിന് മനസ്സിൽ പോലും ചിന്തിക്കാൻ പറ്റാത്ത കാര്യമായിരുന്നു…

എങ്ങനെയൊക്കെയോ കുറച്ചു നേരം കിടന്ന് മൻസൂർ ഉറങ്ങിപ്പോയി…

ഉമ്മ വന്നു വിളിച്ചപ്പോഴാണ് അവൻ ഞെട്ടി ഉണരുന്നത്…

സമയം നോക്കിയപ്പോൾ ഒമ്പത് മണി…

രാവിലെ വളരെ നേരത്തെ ഏഴുന്നേറ്റ് അവളെ ഒന്നും കൂടി കണ്ട് പരിഭവം തീർക്കാമെന്ന് കരുതിയതായിരുന്നു…

അവളുടെ വീടിനു മുമ്പിൽ അടിച്ചുവരുന്ന സമയം ആയിരുന്നു ആറുമാണി…

പണ്ട്…. ആ സമയം നാട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ ഇടയ്ക്കിടെ കാണുവാൻ പോകാറുണ്ടായിരുന്നു…

ഇന്നലെ ഉറങ്ങുമ്പോൾ കരുതിയിരുന്നു ആറുമണിക് അവളെ ഒന്ന് കാണാൻ പോകണമെന്ന്…

വേഗത്തിൽ തന്നെ തന്റെ ബാക്കിയുള്ള പരിവാടികൾ എല്ലാം കഴിച്ച്… ഭക്ഷണവും കഴിച്ച്… തന്റെ ബൈകിൽ വളരെ സ്പീഡിൽ അംലയുടെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി മൻസൂർ വണ്ടി ഓടിച്ചു…

അവളുടെ വീടിനടുത്തായി ചെറിയൊരു ആൾക്കൂട്ടം ഉണ്ട്…

അവിടേക്കു അടുക്കും തോറും ആ ആൾക്കൂട്ടം കുറച്ച് വലുതായി വരുന്നുണ്ട്…

വീടിന് അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ… ആ വീടിന്റെ മുറ്റം നിറയെ നാട്ടുകാർ ഉണ്ട്…

എന്താണ് അവിടെ സംഭവിച്ചതെന്ന് അറിയാതെ മൻസൂർ ബൈക്ക് സൈഡ് ആക്കി… വീട്ടിനുള്ളിലേക് നടന്നു…

തന്റെ ഹൃദയം വളരെ വേഗതയിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ട്…

നാട്ടുകാരെല്ലാം ആരെയോ കൊണ്ട് വരാനുള്ളത് പോലെ പുറത്തേക് ഇടക്കിടെ നോക്കുന്നുണ്ട്…

മന്സൂറിന് ആ വീടിനുള്ളിലേക് കയറി നോക്കുവാൻ തോന്നിയെങ്കിലും…

അവൻ തന്റെ മനസ്സിനെ പിടിച്ചു നിർത്തി… അവിടെയുള്ള ഒരു കസേരയിൽ പോയി ഇരുന്നു…