മെയ്സ് കഴിക്കാനായി ഫുഡ്‌ ഉണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു.
“മെയ്സ്…”
അവളെ പിന്നിൽ നിന്നു കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ലൂസി വിളിച്ചു.
“എന്താണ്…
ഭയങ്കര സന്തോഷത്തിൽ ആണല്ലോ…?”
അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“എന്താണെന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ…?”
അവനും മറുപടി കൊടുത്തു.
“ലൂസി ഇപ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന സംഭവങ്ങളെ ഓർത്ത് നീ സന്തോഷിക്കണ്ട…
അവളുടെ ഉള്ളിലെ ഓർമ്മകളാണ് അവളെ നിന്നിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുന്നത്…
അത് അറിയുന്ന നിമിഷം എന്തൊക്കെ പ്രശ്നങ്ങൾ ആണ് ഉണ്ടാവാൻ പോകുന്നത് എന്ന് നിനക്കറിയാമല്ലോ…”
അൽപനേരം ആലോചിച്ച ശേഷം അവൾ പറഞ്ഞു.
ലൂസിഫറിന്റെ മുഖം മെല്ലെ മാറി. അവൻ അവളെ വിട്ടു അകന്നു.
“ലൂസി…
നിന്നെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പറയുന്നതല്ല…
അത് സത്യമാണ് അത് ഉൾക്കൊണ്ടേ പറ്റു…
സന്തോഷിക്കാൻ ഉള്ള സമയം ആയിട്ടില്ല…”
അവൾ അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനായി പറഞ്ഞു.
ലൂസി ഒന്നും പറയാതെ തന്നെ അവിടെ നിന്നും മുറിയിലേക്ക് പോയി.
മെയ്‌സിനും അത് വലിയ വിഷമം ആയി അങ്ങനെ പറയേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നവൾക്ക് തോന്നി.
പക്ഷെ അതായിരുന്നു സത്യമെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.
ലൂസിക്കും…
***
“ഹലോ… നഥിക്കുട്ടി…
എന്തൊക്കെ ഉണ്ട് വിശേഷം…”
രാത്രിയോട് അടുത്തപ്പോൾ ആദം അവളെ വിളിച്ചു.
“ഇവിടെ എന്ത് വിശേഷം നിങ്ങളല്ലേ പാവപ്പെട്ട ഒരു പെൺകുട്ടിയെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കിയിട്ടു കറങ്ങി നടക്കുന്നത്…”
അവൾ പരിഭവം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ആദം അത് കേട്ടു ചിരിച്ചു.
“പപ്പാ ഞാനൊരു കാര്യം പറയട്ടെ…”
പെട്ടന്ന് ലൂസിയുടെ കാര്യം ഓർത്തുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.
“ഹ്മ്മ്‌… പറ…”
“എനിക്കില്ലേ ഒരു പുതിയ ഫ്രണ്ടിനെകിട്ടി… പറഞ്ഞാൽ പപ്പ വിശ്വസിക്കില്ല…”
അവൾ എക്‌സൈറ്റ്മെന്റൊടെ അവൾ പറഞ്ഞു.
“ആഹാ…
ആരാണ് ഭാഗ്യവാൻ…”
അയ്യാൾ അവളെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഹും പോ…”
അവൾ പരിഭവത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഹാ…
പറയന്നേ…”
അയ്യാൾ നിർബന്ധിച്ചു.
“പറയാം പക്ഷെ…
പപ്പാ ചിരിക്കല്ല്…”
“ഇല്ല ചിരിക്കില്ല…”
അയ്യാൾ ചിരി ഒതുക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ലൂസിഫർ…
ലൂസിഫർ മോർണിങ്സ്റ്റർ…”
അവളുടെ വാക്കുകൾ അയ്യാളുടെ കാതുകളിൽ പതിച്ചു. ആ ഒരു നിമിഷം ഭൂമിയിലെ തന്നെ മറ്റൊരു ശബ്ദവും അയ്യാൾ കേട്ടില്ല.
ആ പേര് കേട്ടതും അയ്യാളെ വെട്ടി വിയർക്കാനായി തുടങ്ങി.
“ഹലോ…
പപ്പാ…
ഹലോ…”
അയ്യാളുടെ പ്രതികരണം ഒന്നും കേൾക്കാതെ ആയപ്പോൾ അവൾ അവൾ വിളിച്ചു.
“എന്താ മനുഷ്യാ ഇങ്ങനെ മിണ്ടാതെ നിൽക്കുന്നത്…?”
നന്ദിനി അവിടെ നിന്നു ആദത്തിനോട് ചോദിക്കുന്നത് കേട്ടു.
Adipoli.. please continue
Thanks Brother??
❤❤❤❤❤❤❤
??