അയനത്തമ്മ 2 [Bhami] 47

ദേവി പരിഭ്രമിച്ചു നിന്നു. ഒന്നു മനസിലാവുന്നില്ലല്ലോ ന്റെ ഈശ്വരാ …

“ഇത്രയും കാലത്തേ നിന്റെ കാത്തിരിപ്പ് എന്തിനു വേണ്ടിയുള്ളതാണോ . അത് സാദ്ധ്യമാകാൻ പോകുന്നു. ”

“നാം പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ വൈകാതേ തന്നെ നിനക്കു മനസിലാവുന്നതായിരിക്കും പുത്രി. ”

ദേവി കൈകൂപിതൊഴുതു. ഇരുട്ടിനെ മായിച്ചു കൊണ്ട് പൂർണ്ണ ചന്ദ്രബിംബം വിടർന്നു.കാവിൽ തളിരിലകൾക്കു പോലും കാന്തികമായൊരു സൗന്ദര്യം  നിറഞ്ഞതായി ദേവിക്ക് തോന്നി.

തമ്പുരാൻ  പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് ഭയപ്പെടാൻ മാത്രം ഉള്ളതില്ലന്ന് തോന്നുന്നു.

എന്നാൽ …..

എന്റെ കാത്തിരിപ്പ് ?

“അത് എന്നേ അവസാനിച്ചതാ.”