അറവുകാരൻ [Achillies] 318

എടുത്തു എന്ന് മാത്രം എന്നോട് പറഞ്ഞാൽ മതി…
എന്തിന് എത്ര എന്നൊന്നും എനിക്ക് അറിയേണ്ട.”

കട്ടിലിലേക്കിരുന്ന സണ്ണിയുടെ അടുത്തേക്ക് അവൾ വന്നു. അവന്റെ രണ്ടുകാലിനുമിടയിലേക്ക് കയറി നിന്ന ശ്രീജ അവന്റെ മുഖം കയ്യിൽ കോരിയെടുത്തു.

അവന്റെ കണ്ണിലെ തീച്ചൂട് നിറഞ്ഞ കണ്ണീരു അവളിലേക്കും കുടിയേറിയിരുന്നു.

“കണ്ട മേശയിലെയും ലോക്കറിലെയും കാശ് എനിക്ക് വേണ്ട,….
ഇച്ഛായന്റെ പഴ്സിലെ കാശ് മതി, അധികാരത്തോടെ എനിക്ക് എടുക്കാൻ അത്രയും മതി.”

അവന്റെ തല പിടിച്ചു മാറിലേക്കമർത്തി നെറുകയിൽ ഉമ്മ വെയ്ക്കുമ്പോൾ ശ്രീജയുടെ ഉള്ളിൽ പ്രണയം പുഴയായി ഒഴുകി.

“ദേ എണീറ്റ് ഉടുപ്പെടുത്തിട്ടെ….ഞാൻ ഇറങ്ങുവാ…”

അൽപനേരം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു നിന്ന ശേഷം അവനെ അടർത്തിമാറ്റി ശ്രീജ നീങ്ങി.

തന്റെ ദേഹം തുടച്ച അവന്റെ ഷർട്ടിൽ നിന്നും പേഴ്സ് എടുത്തു കാശ് അവൾ തന്റെ കുഞ്ഞു പേഴ്സിലേക്ക് വച്ചു.

“ഹും….നല്ല വിയർപ്പ് മണം ഉണ്ട്,….ഇതുകൊണ്ട് തുടയ്ക്കേണ്ട വല്ല കാര്യോം ഉണ്ടായിരുന്നോ….”

“നിന്റെ ദേഹത്തൂന്നു ഈ മണോം നേരിട്ട് വലിച്ചു കിടക്കോണോന്നു കൊതിയുണ്ടായിട്ടും നീ സാധിച്ചു തരുന്നില്ലല്ലോ…”

പരിഭാവത്തോടെ സണ്ണി പറഞ്ഞു, അവളുടെ കഴുത്തിൽ മുഖമുരച്ചുകൊണ്ട് നിന്നു.

“പിന്നെ സെന്റല്ലേ….വിട് ഞാൻ പോട്ടെ…ഒത്തിരി വൈകിന്നു തോന്നുന്നു.”

സണ്ണിയുടെ പിടി വിടുവിച്ചു അവൾ മാറി.

“ഹാ ഇനി നീ ഒറ്റയ്ക്ക് പോവേണ്ടടി…ഞാൻ കൊണ്ടാക്കി തരാം നേരം ഇരുട്ടി.”

ഷർട്ട് വലിച്ചു ഇട്ടുകൊണ്ട് സണ്ണി അവളുടെ പുറകെ ഓഫീസിനു വെളിയിൽ വന്നു.

“ഡാ കുഞ്ഞൂട്ടിയെ…..”

ശ്രീജ ഓഫീസ് താഴിടുന്നതിനിടയിൽ സണ്ണിയുടെ ഉറക്കെ ഉള്ള വിളി കേട്ടു.
അടുത്ത നിമിഷം കുഞ്ഞൂട്ടി അവിടെ ഹാജരായി.

“നീ ഇതെവിടാരുന്നെടാ….
ജീപ്പ് ഇറക്ക് ഇവളെ നമുക്ക് കൊണ്ട് പോയി ആക്കാം…”

സണ്ണി പറഞ്ഞതുകേട്ട കുഞ്ഞൂട്ടി ജീപ്പുമായി വന്നു.
മുൻപിൽ കുഞ്ഞൂട്ടിയോടൊപ്പം സണ്ണിയും പിറകെ ശ്രീജയും കയറി.

കുന്നിന്റെ ഏങ്കോണിച്ചുള്ള വഴിയിൽ കുലുങ്ങി ജീപ്പ് താഴേക്ക് ഓടിയിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.

“കുഞ്ഞു നിന്റെ ചേച്ചിയുടെ കല്യാണാലോചന എവിടെ വരെ ആയട…”

മുൻപിലെ സീറ്റിലേക്ക് ചാഞ്ഞു ശ്രീജ ജീപ്പോടിക്കുകയായിരുന്ന കുഞ്ഞൂട്ടിയോട്