ശങ്കരൻ മരിക്കുന്നില്ല…[ശിവശങ്കരൻ] 154

 

“ഏട്ടാ, ഏട്ടനെന്നോട് പൊറുക്കില്ലേ ഏട്ടാ… നമ്മൾ കാരണം നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവർ ദുഃഖിക്കരുത് എന്ന് പറയാറുള്ള ഏട്ടൻ കാരണം തന്നെ, ഹരിയേട്ടന്റെ ജീവിതം പോകുന്നത് എങ്ങനെയാ ഏട്ടാ ഞാൻ സഹിക്കുക… ആ കുട്ടി തന്നെ വേണം എന്ന് തോന്നിയത്, ഏട്ടൻ കണ്ടെത്തിയ കുട്ടിയല്ലേ അപ്പൊ മോശമാവില്ലല്ലോ, അങ്ങനെയൊരാളെ തന്നെ വേണ്ടേ ഏട്ടാ നമ്മുടെ ലക്ഷ്മിയമ്മക്ക് മരുമകളായി…

അതോണ്ടാ… ഏട്ടന്റെ ഡയറിയിൽ ഏട്ടന്റെ കയ്യക്ഷരത്തിൽ ഞാൻ…”

 

ഏങ്ങലോടെ അത് പറഞ്ഞിട്ട് അവൾ ഡയറിയിൽ നിന്നും അവസാനത്തെ പേജ് വലിച്ചു കീറികളഞ്ഞു. അതിൽ ഇരുന്ന ശങ്കരന്റെ ഫോട്ടോ എടുത്ത് അതിൽ അമർത്തി ഉമ്മവച്ചു കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു…

************************

 

വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം…

ഗുരുവായൂർ അമ്പലത്തിൽ,

ഹരിയുടെ രണ്ടാമത്തെ മകന്റെ പേരുവിളിയാണ്.

 

“വിളിക്കാൻ പേര് വല്ലതും കണ്ടു വച്ചിട്ടുണ്ടോ”

 

ഒരുവേള, ഉണ്ണിക്കണ്ണനെ നോക്കിയിട്ട്, മിഴിയിൽ നീർത്തിളക്കത്തോടെ, ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരിയോടെ ഹരി പറഞ്ഞു,

 

“ശങ്കരൻ, ശിവശങ്കരൻ…”

 

ആ പേരവൻ ഉച്ചരിച്ചതും, അമ്പലത്തിൽ തെളിഞ്ഞിരുന്ന ദീപങ്ങളെയാകെ ഒരിളം കാറ്റ് വന്നു തഴുകിപ്പോയി…

 

അറിയാതെ നിറഞ്ഞുവന്ന കണ്ണുകൾ തുടക്കവേ, ഹരി ഉള്ളിൽ പറഞ്ഞു,

 

“ഇല്ല… എന്റെ ശങ്കരൻ… അവനു മരണമില്ല…”

 

 

★★★★★