ശങ്കരൻ മരിക്കുന്നില്ല…[ശിവശങ്കരൻ] 154

 

“മോനെ, പ്രിയമോൾ വന്നിട്ടുണ്ട്… എന്നോട് മിണ്ടിയില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട, നീ അവളോടെങ്കിലും ഒന്ന് മിണ്ടടാ…” അതും പറഞ്ഞു അമ്മ അവിടെ നിന്നും പോയി. അപ്പോഴേക്കും ശിവപ്രിയ അങ്ങോട്ടേക്ക് എത്തി. അവളുടെ കയ്യിൽ ഒരു ഡയറി ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ പതുക്കെ ഹരിയുടെ മുന്നിൽ മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു.

 

അവന്റെ ക്രമം തെറ്റി വളർന്ന മുടിയും താടിയും മീശയും, ശരിക്കും ശിവശങ്കരനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. പ്രിയയുടെ നേരെ നോക്കാനുള്ള കെൽപ്പില്ലാതെ മുഖം കുനിച്ചിരുന്ന ഹരിയുടെ താടിയിൽ പിടിച്ചു, അവൾ അവന്റെ മുഖമുയർത്തി തന്റെ നേരെയാക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നുതിർന്ന അശ്രുകണങ്ങൾ അവളുടെ കണ്ണുകളെയും ഈറനണിയിച്ചു.

 

“ഏട്ടാ… എന്റെ കുഞ്ഞേട്ടൻ എന്തിനാ കരയണേ…”

അവളുടെ സങ്കടത്തോടെയുള്ള ചോദ്യത്തിൽ അവൻ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി.

 

“എന്റെ ശങ്കരൻ… അവൻ… ഞാൻ കാരണം…” വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ തടയുന്ന പോലെ തോന്നി ഹരിക്ക്.

 

“ഒരിക്കലും അല്ല ഏട്ടാ… ഏട്ടൻ കാരണം അല്ല… എന്റെ ഏട്ടനെ ദൈവത്തിനു ഒത്തിരി ഇഷ്ടായിരുന്നു… അതാ നമുക്ക് തരാതെ ഏട്ടനെ നേരത്തെ കൊണ്ടുപോയത്…” അതും പറഞ്ഞു ഹരിയുടെ നെറ്റിയിൽ തന്റെ ശിരസ്സ് മുട്ടിച്ചു കണ്ണീരോഴുക്കി കുറെ കരഞ്ഞു അവൾ…

ഹരിയുടെ അവസ്ഥയും വേറൊന്നായിരുന്നില്ല.

 

അവൾ തന്റെ കവിളിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു.

 

“എന്റെ ഏട്ടാ… എന്താ ഈ കോലം… എന്റെ ഏട്ടനെന്തിനാ സങ്കടപ്പെടണേ, ഈ കുഞ്ഞി ഇവിടുള്ളപ്പോ എന്റെ ഏട്ടൻ സങ്കടപ്പെടാൻ പാടില്ല. പിന്നെ ശങ്കരേട്ടന്റെ കാര്യം ആലോചിച്ചാണെങ്കിൽ, ഏട്ടൻ എവിടെയും പോയിട്ടില്ല… ഏട്ടൻ ഒന്ന് കണ്ണടച്ചേ…”

 

അവൾ പറയുന്നതൊക്കെ കേട്ടിരുന്ന ഹരി, മെല്ലെ മിഴികൾ പൂട്ടി.

 

“ശങ്കരേട്ടനെ ഒന്ന് മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചേ…”

 

വിചാരിക്കേണ്ട ആവശ്യമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ഹരിക്ക്, ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും കണ്ണടച്ചാലും കൺ തുറന്നാലും ചിരിക്കുന്ന ശങ്കരന്റെ മുഖം മാത്രമേ അവനിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ…

ഹരിയുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞൊഴുകാൻ തുടങ്ങി.

 

“ഏട്ടാ… കരയല്ലേ…” പ്രിയ അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, അവളും വിതുമ്പാൻ തുടങ്ങി.

 

എന്തോ ഓർത്തത്‌ പോലെ അവൾ വേഗം കണ്ണുകൾ തുടച്ചു, ഹരിയെ നേരെ പിടിച്ചിരുത്തി.

“അതേ ഇങ്ങനെ എന്റെ ഏട്ടനെ കാണാൻ എനിക്കിഷ്ടമല്ല…”

ഹരി ചോദ്യഭാവത്തിൽ അനിയത്തിയെ നോക്കി…

 

“അന്ന് രണ്ടാളും പോയി കണ്ട ആ കുട്ടിയില്ലേ, ആ കുട്ടിയെ കുഞ്ഞേട്ടൻ വിവാഹം കഴിക്കണം…”

 

നടുങ്ങിപ്പോയി ഹരി.