ശങ്കരൻ മരിക്കുന്നില്ല…[ശിവശങ്കരൻ] 154

 

“എന്താ കുഞ്ഞീ… എന്താ നീ പറഞ്ഞെ… ഇല്ലാ… ഒരിക്കലും നടക്കില്ല… നടക്കാൻ പാടില്ല… എന്റെ ശങ്കരന്റെ… അവന്റെ പെണ്ണാ അവൾ… ആ അവളെ…”

 

“ആര് പറഞ്ഞു… ആര് പറഞ്ഞു അവൾ ശങ്കരന്റെ പെണ്ണാണെന്ന്… ദാ വായിച്ചു നോക്ക്…” അവൾ അനുതാപപൂർവം ഹരിയെ നോക്കി, എന്നിട്ട് കയ്യിലിരുന്ന ഡയറി ഹരിക്ക് നൽകി.

 

അവൻ അത് തുറന്നു,

 

“ഇന്നവളെ വീണ്ടും കണ്ടു, ഒപ്പം ഹരിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവനോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. പറയണം. ഈ കുറുമ്പിയെ എന്റെ ഹരിക്ക് കൊടുക്കണം. എന്നും നഷ്ടങ്ങൾ സഹിച്ച എന്റെ ലക്ഷ്മിയമ്മക്ക് നല്ലൊരു മരുമകളാകും അവൾ എനിക്കുറപ്പാ. എന്തായാലും കുഞ്ഞിക്ക് ഇഷ്ടായി. അവനും ഇഷ്ടാവും.”

 

കഴിഞ്ഞ ദീപാവലിക്ക് മുൻപ്, അതായത് അപകടം നടന്നതിനു മുൻപ് ഒരിക്കൽ തന്നെയും കൊണ്ട് ശങ്കരൻ ഇതേ റൂട്ടിൽ പോയത് ഹരി ആലോചിച്ചു. അന്ന്  കോതമംഗലം തന്നെ പോകണം എന്ന് താൻ വാശിപിടിച്ചതുകൊണ്ടാണല്ലോ അന്ന് നേരെ പോയത്…

 

ആ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഹരിയുടെ മനസ്സിൽ വന്നു.

 

അവൻ നിലവിട്ട് ആ ഡയറിയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ഉറക്കെ കരഞ്ഞു…

 

“ശങ്കരാ…” അവൻ അലറികരഞ്ഞു… കൂടെ അവനരികിൽ നിന്നു ശിവപ്രിയയും…

 

ആ മിഴിനീർത്തുള്ളികൾക്ക് കൂട്ടായി മാനവും കരയാൻ തുടങ്ങി…

***********************

 

“എന്താ ഹരിയേട്ടാ, ആലോചിച്ചു ഇരിക്കണേ… ”

അകത്തു നിന്നും ഗീത ഇറങ്ങിവന്നു.

 

“ഏയ്‌… ദീപങ്ങൾ ഒക്കെ കണ്ടപ്പോൾ കഴിഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ ആലോചിച്ചു പോയി…”

 

“ആഹ്… മനസ്സിലായി… അതിപ്പോ, ശങ്കരേട്ടനെ പറ്റി ആലോചിക്കാൻ ഏട്ടന് പ്രത്യേകിച്ച് കാരണമൊന്നും വേണ്ടല്ലോ…”

 

ഗീത വന്നു ഹരിയുടെ സമീപം ഇരുന്നു. ഇരുവരും ഗൗരിമോളുടെ കളികൾ കണ്ടു ഇരുന്നു.

 

“ഇനി നമുക്കൊരു മോൻ വേണം, അവനു ഞാൻ ശിവശങ്കർ എന്ന് പേരിടും… എന്റെ ശങ്കരനായി വളർത്തും.” ഹരിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് ഗീത പുഞ്ചിരിച്ചു.

*********************************

 

***ഹരിയുടെയും ഗീതയുടെയും വിവാഹ നാൾ***

 

താലികെട്ടിന്റെ സമയം…

ഗട്ടിമേളം മുഴങ്ങി…

ഹരി ഗീതയുടെ കഴുത്തിൽ താലി ചാർത്തി…

എല്ലാവരും പുഷ്പവൃഷ്ടി നടത്തി…

ഹരിയുടെ അമ്മ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു…

 

ശിവപ്രിയയെ എങ്ങും കാണുന്നില്ലായിരുന്നു…

 

അയ്യപ്പന്മുടി കുന്നിന് മുകളിൽ, ആ അയ്യപ്പക്ഷേത്രത്തിനരികിൽ ഏട്ടന്റെ ഡയറിയും ഫോട്ടോയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ഇരിക്കുകയാണ് ശിവപ്രിയ എന്ന കുഞ്ഞി. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്മഷി എഴുതാത്ത കണ്ണുകൾ ചുവന്നിരുന്നു…