❤പവിത്രബന്ധം 2❤ [ പ്രണയരാജ] 170

എൻ്റെ പൊന്നോ… ഭാരമുണ്ടെടി പെണ്ണേ, ഞാനെടുത്തോളാം,

ജഗൻ ഞാനും കൂടെ സഹായിക്കാം, എനിക്കെന്തോ പോലെ,

അവളുടെ മട്ടും ഭാവവും കണ്ടപ്പോ, പാവം തോന്നിയ ജഗൻ, കൂട്ടത്തിൽ ഭാരം കുറഞ്ഞ ഒരു കവർ അവർക്കു നേരെ നീട്ടി,

അതേ… തൽക്കാലം എൻ്റെ മോൾ ഇത് പിടി, ബാക്കി ഒക്കെ ഞാൻ എടുത്തു വെച്ചോളാം.

അവളാ കവറു വാങ്ങി, അവനു വേണ്ടി ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു.

ബാക്കി സാധനങ്ങൾ എല്ലാം ജഗൻ തന്നെ അടുക്കളയിലേക്കെത്തിച്ചു. എല്ലാം അടക്കിയൊതുക്കി വെക്കുമ്പോയേക്കും കുറേ സമയം പോയി.

അതു കഴിഞ്ഞ പാടെ, അവൾ ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാനായി തുടങ്ങി. അരി കഴുകി വെള്ളത്തിലിട്ട ശേഷം, അവൾ ജഗനെ വിളിച്ചു.

ജഗൻ,….

എന്താടി,

ഇങ്ങു വന്നേ….

ദാ… വരണു…

ചടപ്പു പിടിച്ച മുഖവുമായി അവൻ പതിയെ അടുക്കളയിലേക്കു കയറി വന്നു.

അച്ചോടാ… എൻ്റെ പൊന്നിൻ്റെ മുഖം എന്താ ഇങ്ങനെ,

നീ വിളിച്ച കാര്യം പറയെടി, അവൾ കളിയാക്കാൻ നിക്കാ…

ദേ… ആ പച്ചക്കറികൾ അരിഞ്ഞേ…

അവളതു പറഞ്ഞതു കേട്ടതും. ദേവിയെ, ഇതു കുരിശായോ…. ഇന്നത്തോടെ മതി വെപ്പും കുടിയും, ഭക്ഷണം പുറത്തു നിന്നാക്കുന്നതാ നല്ലത്.

അതും മനസിൽ ചിന്തിച്ചു കൊണ്ട് നിർവികാരനായി അവളെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ് ജഗൻ.

ഹലോ… മാഷേ… സ്വപ്നം കണ്ടത് മതി, പച്ചക്കറി അരിയാൻ നോക്ക്.

അതേ… ആവണി, എനിക്കിതൊന്നും അറിയില്ലാട്ടോ..

നിഷ്കളങ്കത അഭിനയിച്ചു കൊണ്ട് നല്ല വൃത്തിയായൊരു പെർഫോമൻസ് ജഗൻ അങ്ങു വെച്ചു കാച്ചി.

ഇങ്ങനെ തന്നെയാ… ഇതൊക്കെ പഠിക്കാ… ആരും പഠിച്ചിട്ടല്ല വരുന്നേ…

അവളുടെ ആ മറുപടി അവൻ തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല, എന്നത് അവൻ്റെ മുഖഭാവത്തിൽ നിന്നും വ്യക്തമാണ്. അതു കണ്ടതും ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.

അതെ, വേഗം, ഇല്ലേ ഫുണ്ട് നേരത്തിന് കിട്ടിയില്ല എന്നും പറഞ്ഞ് വന്നേക്കരുത്.

അതു കൂടെ കേട്ടപ്പോ വേറെ വഴിയില്ല എന്നു മനസിലായ ജഗൻ അരിശം മറച്ചു വെക്കാതെ തന്നെ പാത്രം തനിക്കരികിലേക്ക് വലിച്ചു നീക്കി കൊണ്ട് , ആരോടോ ഉള്ള ദേഷ്യം ആ പച്ചക്കറിയുടെ മേത്ത് തീർത്തു.

അവൻ്റെ പ്രവർത്തി കണ്ട് പൊട്ടിമുളച്ച  ചിരി അടക്കിപ്പിടിച്ചു  കൊണ്ടാണവൾ പറഞ്ഞത്.