♥️മഴപക്ഷികളുടെ പാട്ട് ♥️ (പ്രവാസി) 1830

അവളെ നേരിടാൻ ഇനിയും അവനു ധൈര്യം പോരാ….. അവൻ വേഗം പാത്രം തുണി കൊണ്ടുള്ള ബാഗിലേക്ക് വച്ച ശേഷം പോകാൻ എണീറ്റു….

പക്ഷേ അവളുടെ ഇടതു കൈയുടെ കൊച്ച് വിരലുകൾ അവന്റെ വലത് കൈയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു നിറുത്തി….

എന്തെ എന്ന അല്പം പരിഭ്രമം കലർന്ന ഭാവത്തിൽ അവൻ അവളെ നോക്കുമ്പോളേക്ക് അവനു  അരികിലേക്ക് അവൾ അടുത്തു… അവൻ  ഭയന്നുകൊണ്ട് തന്റെ ബെഞ്ചിന്റെയും ഡെസ്കിന്റെയും ഇടയിലെ ചെറു ഗ്യാപിലൂടെ പുറകിലേക്കും….

അതോടെ  അവൾക്ക് അവന്റെ സീറ്റിൽ ഇരിക്കാൻ സാധിച്ചു…. അവളുടെ നോട്ടം നേരിടാൻ കഴിയാതെ പരിഭ്രമത്തോടെ അവനും…..

“ഇതെന്താ????”

തന്റെ ചുരുട്ടി പിടിച്ച വലതുകൈ അവനു നേരെ തുറന്നു കൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു….

ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന ഇടിയൻ പോലീസിന്റെ മുന്പിലെ കുറ്റവാളി പോലെ അവൻ വിക്കി….

“ഇത്….ഞാന്…. റിബ്ബണ്…”

“അതെപ്പോ??? എന്നാ ഇയാളുടെ പേര് റിബ്ബണ് ന്നാക്ക്യേ????”

രംഗബോധമില്ലാത്ത കോമാളി പോലെ അവൾ അടിച്ച ചളി കൂടി അവനു ഒരാശ്വാസവും നൽകിയില്ല…. അവൻ ഒന്നും മറുപടി നൽകുന്നില്ല എന്ന് കണ്ടതോടെ അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു…

“എന്റെ ഫോട്ടോ???”

അവൻ മറുപടി നൽകിയില്ല… പക്ഷേ പോക്കറ്റിലേക്ക് കൈ ഇട്ട് കുഞ്ഞു കടലാസിന്റെ പൊതി ടേബിളിലോട്ട് വച്ചു…. വലിപ്പവും ഷേപ്പും കണ്ടാൽ അറിയാം അത് ഫോട്ടോ തന്നെ ആണെന്ന്….

“ഡെസ്ക്കീ വയ്ക്കാൻ ഡെസ്ക്കുമ്മന്ന് ആണാ ഫോട്ടോ എടുത്തേ???”

“അല്ല ബോക്സീന്ന്…”

“എന്തിനാ എട്ത്തേന്ന്???”

“അത്….”

“പറഞ്ഞേ….”

“ഒന്നൂല്യ….”

അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിലത്തെ പൊട്ടിയടർന്ന  തറ എങ്ങനെ ശരിയാക്കാം എന്ന് കണക്കു കൂട്ടാനെന്ന വണ്ണം താഴോട്ടു തന്നെ നോക്കി…