സുൽത്വാൻ 6 [ജിബ്രീൽ] 441

അയാളുടെ കണ്ണിൽ ഒരു ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം കണ്ടത്തിയ സന്തോഷമുണ്ടയിരുന്നു

അതു ജിത്തുവിനു മനസ്സിലായിരുന്നു

“ഇത് ഞാൻ മൈസൂരിൽ നിന്നും വരുന്ന വഴി കുറച്ചാളുകൾ എന്നെ കൊല്ലാൻ ശ്രമിച്ചു അപ്പോൾ സംഭവിച്ചതാണ് ”ജിത്തു ഒരു ചൂണ്ടയിട്ടു

“ആളുകളെന്നു പറഞ്ഞാൽ ” മഹാദേവ് ആ ചൂണ്ടയിൽ കൊത്തി

“കുറച്ചു നിഞ്ചകൾ ”

അതും കൂടി കേട്ടതും അവരുടെ മുഖത്ത് നിരാശയും അത്ഭുതവും നിറഞ്ഞു

ആ രാത്രിയിലെ അക്രമത്തെ കുറിച്ചിവർക്ക് പലതും അറിയാമെന്നവൻ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു
പക്ഷേ എന്തിന് എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരമാണവനു കണ്ടു പിടിക്കേണ്ടത്

“എന്നാ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ മോനെ . മോൻ പറഞ കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ അക്കൗണ്ടന്റിനോടും കൂടി ചോദിക്കട്ടെ ….” എന്നു പറഞവർ ഇറങ്ങി പോയി

“സാർ ….. സാറു പറഞപോലെ അവരുടെ കാറു ബഗ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട് ” അവർ പോയതും വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറിയ ജിത്തുവിന്റെ പി എ പറഞ്ഞു

ജിത്തു അവന്റെ മേശയുടെ ഡ്രോയറിൽ നിന്നും ഒരു വയർലെസ് സെറ്റ് എടുത്തു ഓണാക്കി

അല്പസമയം കഴിഞ്ഞതും അതിൽ സിഗ്നൽ വരാൻ തുടങ്ങി

“ പത്തോളം വരുന്ന ഒരു നഞ്ച ട്രൂപ്പിന്റെ അടുത്ത് നിന്ന് അവൻ എങ്ങനെ രക്ഷപ്പെട്ടു അതും ആയുധം പോലുമില്ലാതെ ” മഹാദേവൻ്റെയാണ് ശബ്ദം

“നീയൊക്കെ അവനെ കൊല്ലാൻ നോക്കിയോ ” ഗഫൂറിന്റെ അലർച്ച വയർലെസിൽ മുഴങ്ങി

“അതെ കൊല്ലാൻ നോക്കി പക്ഷേ രക്ഷപ്പെട്ടു ഇനി അതുണ്ടാവില്ല ”

“ദയവുചെയ്തവനെ വെറുതെ വിടണം ”ഗഫൂറിൻ്റെ ശബ്ദമിടറാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു

“വെറുതെ വിടാനോ? ഇത്രയും കാലം മറച്ചുവെച്ച കണക്കുകൾ അവൻ രണ്ടാഴ്ച കൊണ്ടാണ് തോണ്ടി പുറത്തെടുത്തത് ” സഹേദേവനാണത് പറഞത്

“അവൻ ജീവനോടെ ഉണ്ടായാൽ നമ്മുടെ കാര്യങ്ങൾ കഷ്ടത്തിലാവും”

“ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല ” ഗഫൂറിന്റെ അലർച്ച വീണ്ടും മുഴങ്ങി

“നിന്റെ സമ്മതം ഞങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമില്ല ഗഫൂർ പക്ഷേ നീ ഇത് ആരോടും പറയാൻ പോകുന്നില്ല പറഞ്ഞാൽ നിനക്കറിയാം എന്താ ഉണ്ടാവാൻ പോകുന്നേ എന്ന് ”

വയർലെസ് നിശബ്ദമായി

ജിത്തു സീറ്റിലേക്ക് ചാരി തന്റെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

“റാഹി എന്താ നിന്റെ മുഖത്തൊരു തെളിച്ചമില്ലാത്തത് ” റാഹിയുടെ ചേട്ടൻ നൗഷാദ് വണ്ടി ഓടിക്കുന്നതിനിടെ അവളോട് ചോദിച്ചു