വൈഷ്ണവം 5 (മാലാഖയുടെ കമുകൻ) 1136

“അമ്മേ.. അവന്റെ ഭാഗത്ത് എന്തോ ഒരു ന്യായം ഉണ്ട്.. അതുപോലെ ആ കുട്ടി പറയുന്നത് ഇവന് അറിയില്ല എന്നാണ്.. ശരിക്കും ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കിയാൽ..?”

വിഷ്ണുവിന്റെ ചേച്ചി മീര അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ വിഷ്ണു അവളെ നോക്കി. അവൾ അത് പറഞ്ഞത് അവനൊരു ആശ്വാസം ആയിരുന്നു..

“നീ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയണ്ട. അവർ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ പോയാൽ നാളെ പേപ്പറിൽ ഫോട്ടോ വരും. അല്ലെങ്കിലേ ഇനി നാളെ ആളുകളുടെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ പറ്റില്ല.. എന്നെകൊണ്ട് കൂടുതൽ ഒന്നും പറയിപ്പിക്കരുത്..”

അമ്മ അവളോട് ഒച്ച ഇട്ടപ്പോൾ അവളും പിൻവലിഞ്ഞു..

“നിനക്ക് ഒരു കാൾ ഉണ്ട് വിഷ്ണു…”

മീര അവളുടെ ഫോൺ അവന് കൊടുത്തപ്പോൾ അവൻ അത് ചെവിയിൽ വച്ചു.

“വേണ്ടായിരുന്നു വിഷ്ണു.. എന്നോട് ഇത് വേണ്ടായിരുന്നു.. ഞാൻ മരിക്കാൻ ഒന്നും പോണില്ല.. നീ അത് ആലോചിക്കേണ്ട. ഹാപ്പി മാരീഡ് ലൈഫ്.. ഗുഡ്ബൈ..”

മിനുവിന്റെ സ്വരം..

വിഷ്ണു പെട്ടെന്ന് മുഖം പൊത്തി കരഞ്ഞു.. അവൻ ആകെ തകർന്നിരുന്നു..

അത് കണ്ട് നിന്നവർ ഒക്കെ അവൻ ചെയ്ത തെറ്റ് മനസിലാക്കിയാണ് കരയുന്നത് എന്ന് ചിന്തിച്ചു..

•••

ആഘോഷങ്ങൾക്ക് വേദിയാകേണ്ട വീട് അന്ന് ശവപറമ്പ് പോലെ നിശബ്ദം ആയിരുന്നു..

ആളുകൾ ഒക്കെ പോയിരുന്നു.. നാളെ അവർക്ക് പറയാൻ നല്ലൊരു കഥ കൂടെ..

വിഷ്ണു ആ ഇരിപ്പ് തന്നെ ആയിരുന്നു.

വൈഷ്ണവിയെ കാണാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല.

“നീ അവളെ കെട്ടണം.. അല്ലെങ്കിൽ അവളെയും കൊന്ന് ഞാനും മരിക്കും.. സഹിച്ചതാണ് ഒരു ആയുസിന്റെ മുഴുവൻ അവളെ വളർത്തി എടുക്കാൻ.. എന്നിട്ട് ഇപ്പൊ.. മതിയായി.. കാലു പിടിക്കാം ഞാൻ…”