?മെർവിൻ 6? (ജെസ്സ് ) [VICKEY WICK] 162

 

“ടീച്ചറിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ എന്റെ പിന്നാലെ വരരുതെന്നു? ”

 

 

അതുപറയുമ്പോൾ അവന്റെ മുഖത്ത് സഹതാപവും വിഷമവും ആയിരുന്നു. അവന്റെ ആ ചോദ്യം ആ ഞെട്ടലിലും അവൾക്കു ഗ്രഹിക്കുവാനായി. അന്ന് പറഞ്ഞ ആ വാക്കുകൾ, അതൊരു മുന്നറിയിപ്പായിരുന്നോ? സ്റ്റെന പിന്നോട്ടുള്ള നടത്തം തുടരവേ ഇരുവശവുമുള്ള മരങ്ങളുടെ നിഴലിലും കുറ്റിക്കാട്ടിലും നിന്നു ചെറിയ അടക്കിയ മുരൾച്ചകൾ കേൾക്കാമായിരുന്നു.

 

 

വൈകാതെ തന്നെ ഇരുവശവുമുള്ള പൊന്തക്കാടുകളിൽ നിന്നും നല്ല വലുപ്പമുള്ള ഒരു ഡോബർമാനും ഒരു ഗ്രേറ്റ്‌ ഡേയ്ൻ ഉം പുറത്തേക്ക് വന്നു. അവ അവളെ നോക്കി പല്ലിളിക്കുന്നുണ്ട്. എന്തോ കടിച് തിന്നപ്പോൾ കൊണ്ട ചെറിയ എല്ലിൻ ചീള് ഗ്രേറ്റ്‌ ഡെയ്‌നിന്റെ മുകളിലത്തെ മോണയിൽ തറച്ചിട്ട് ഉണ്ട്. ആ വേദനപോലും അത് ആസ്വദിക്കും പോലെ തോന്നി. വായിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന സ്വന്തം രക്തം പോലും അത് നോട്ടിനുണഞ്ഞു. അവൾ തപ്പി തടഞ്ഞ് പിന്നിൽ നിന്നും ഒരു കമ്പു കണ്ടെടുത്തു.

 

 

ഡോബർമാൻ ഒന്ന് പല്ലുകാട്ടി മുറുമുറുത്തിട്ട് അവൾക്കു നേരെ കുതിച്ചു. അവൾ തന്റെ കൈയിലെ വടിയിൽ പിടുത്തം മുറുക്കി. ഒരു 5 അടി ദൂരത്തിൽ എത്തിയപ്പോഴേ അതവൾക്ക് നേരെ കുതിച്ചു ചാടി. അവൾ സകല ശക്തിയുമെടുത്തു വടി കൊണ്ട് ആഞ്ഞു വീശി. ആ വടി കൃത്യമായി തന്നെ കൊണ്ടു. ഡോബർമാൻ ഒരു ഞെരക്കത്തോടെ തെറിച്ചു ദൂരേക്ക് പോയി വീണു.

 

 

തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം എല്ലുകൾ ഓടിയുന്നത് പോലെയുള്ള ശബ്ദം കേട്ട് സ്റ്റെന അവിടേക്കു നോക്കി. ആ കാഴ്ച അവളുടെ ഉള്ളിലൂടെ ഒരു മിന്നൽ പായിച്ചു. ഗ്രേറ്റ്‌ ഡേയ്നിന്റെ രൂപം മാറുകയാണ്. അതിന്റെ നെഞ്ചിലെ എല്ലുകളും പേശികളും വശങ്ങളിലേക്ക് ഉന്തിവന്നു. തോളെല് തെന്നി കയറി.

 

 

പേശികൾ കൂടുതൽ ദൃഢവും ആകൃതിയുള്ളതുമായി. രണ്ടുകലുകളിലുമായി അത് നിഷ്പ്രയാസം എഴുനേറ്റു നിന്നു. വലുപ്പത്തിൽ വളരെ ചെറിയ മാറ്റം മാത്രം. ഇതിനോടകം തന്നെ ഡോബ്ബർമാനും രൂപമാറ്റം സംഭവിച്ചിരുന്നു. ആ രണ്ടു ഭീകരസത്വങ്ങളും. കൂടുതൽ ആർത്തിയോടെ അവളെ നോക്കി.

 

 

ഇനിയും പിടിച്ചു നിൽക്കുവാൻ കഴിയില്ലെന്ന് മനസിലാക്കിയ സ്റ്റെന പതിയെ രണ്ടു സ്റ്റെപ് പിന്നിലേക്ക് വെച്ചിട്ട് കാട്ടിലൂടെ തിരികെ ഓടി. പലതവണ തട്ടി വീഴാൻ പോയെങ്കിലും ഒരു വിധം അവൾ അത് തരണം ചെയ്തു. തന്റെ പിന്നാലെ കാറ്റിനേക്കാൾ വേഗത്തിൽ ഓടിയടുക്കുന്ന ആ ജന്തുക്കളുടെ ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള ഓളിയിടൽ അവളെ കൂടുതൽ വേഗത്തിൽ ഓടുവാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു.

 

 

പക്ഷെ കുറെ ദൂരം ആയപ്പോഴേക്കും അവൾ വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചു. മാത്രമല്ല നിലാവിന്റെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ആ കാട്ടിലൂടെ ഓടുക എന്നത് ദുഷ്‌കരവും ആയിരുന്നു. അടുത്ത സ്റ്റെപ് എടുത്തുവെയ്‌ക്കേണ്ട താമസം, സ്റ്റെന ഒരു കമ്പിൽ തട്ടി കമഴ്ന്നടിച്ചു വീണു. അവൾ നിരാശകൊണ്ട് കരഞ്ഞു പോയി.

 

 

തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന കാഴ്ച എന്താണെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. പ്രതീക്ഷ തെറ്റിയില്ല. ഓട്ടം നിർത്തി തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളാൽ നോക്കിയും കൊമ്പല്ലുകൾ ഇളിച്ചു കാട്ടിയും അവ രണ്ടും തളർന്നു വീണു കിടക്കുന്ന അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നടുത്തു.

 

 

ഇനിയും ഓടുവാനാകില്ല. അതിനുള്ള സാഹചര്യവും ഇല്ല. കിതപ്പും മടുപ്പും കൊണ്ട് കണ്ണിൽ ശ്വാസം എടുക്കുന്നതിനൊപ്പം ഇരുട്ടും മിന്നുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു. ഗ്രേറ്റ്‌ ഡേയ്ൻ അവളുടെ തലക്ക് തൊട്ടുമുകളിൽ എത്തി. പതിയെ തല അവളുടെ മുഖത്തിന്‌ നേരെ താഴ്ത്തി. അവൾ ദീർഘമായി കിതച്ചു കൊണ്ടിരിന്നു.

 

 

അതിന്റെ മോണയിൽ തറച്ചിരുന്ന എല്ലിൻ കഷ്ണം ഉണ്ടാക്കിയ മുറിവിൽ നിന്നും സ്റ്റേനയുടെ മുഖത്തേക്ക് രക്തം ഇറ്റുവീണു. അവൾ അത് സഹിക്കാനാവാതെ മുഖം ചെരിച്ചു. അടുത്ത നിമിഷം ആ ഗ്രേറ്റ്‌ ഡേയ്ൻ തന്റെ തല പതിയെ പിൻവലിച്ചു. സ്റ്റെന ചെരിച്ച തല വീണ്ടും അതിനോട് അഭിമുഖമാക്കി നോക്കി. അതിന്റെ പല്ലിളിക്കൽ ഇപ്പോഴില്ല. സ്റ്റെനക്ക് അൽപ്പം ആശ്വാസമായി.

 

 

“ൾൾ…ർർർ….”

 

 

അത് വീണ്ടും മുരണ്ടുകൊണ്ട് വയപിളർന്നു കടിക്കുവാൻ ആഞ്ഞു. സ്റ്റെന കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു…

 

 

 

(തുടരും… )

 

Previous part