മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന രാത്രികൾ [Midhun] 83

വിശാലും ഞാൻ അവനെ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്നത് കണ്ടു എന്നോട് കഴിച്ചോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ചിരിച്ചു യാന്ത്രികമായി തലയാട്ടി.

രണ്ടു ദിവസം ആ ബെഡിൽ കിടന്നപ്പോളേക്കും മുറിവ് ഉണങ്ങി തുടങ്ങി. ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു, വീട്ടിൽ ചെന്നാലും നല്ലപോലെ റസ്റ്റ് എടുക്കണം, മുറിവ് ശ്രദിക്കണം എന്നൊക്കെ, എന്നോട് പറഞ്ഞെങ്കിലും ഞാൻ സർഗ്ഗയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോ. ഏട്ടനെ അവൾക്ക് പരിചരിക്കാൻ വേണ്ടി ഉഴിഞ്ഞു വെച്ച പോലെയാണ് അവളുടെ കണ്ണുകളും തലയാട്ടലും എനിക്ക് ഉള്ളിൽ ചിരി വന്നിരുന്നു.

ഞാനും വിശാലിന്റെ വീട്ടിൽ തന്നെ കുറച്ചൂസം നിൽകാം എന്ന് വെച്ചു.

മാനന്തവാടിയിൽ നിന്നും കുറച്ചു ഉള്ളിലോട്ടാണ്, നിലവിൽ വീട് നോക്കാൻ ഒരു ചേച്ചിയെ ആണ് ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.

സത്യതില് ഞാൻ തിരികെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് പോകാം എന്ന് വെച്ചതാണ്, പക്ഷെ സർഗ്ഗ എന്നെ വിട്ടില്ല. എനിക്കും പിന്നെ തോന്നി ഒരാഴ്ച കൂടെ നിന്നിട്ട് വിശാലിന്റെയൊപ്പം തന്നെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് പോകാം എന്ന്.

എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ, അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും അതിനു സമ്മതവുമായിരുന്നു. ഒപ്പം ഞാൻ വിശാലിന്റെ കാര്യവും ഞങ്ങളുടെ അടുപ്പവും എല്ലാം മുൻപേ പറഞ്ഞിരുന്നു. അച്ഛന് ആണെങ്കിൽ പെൺകുട്ടികൾ അവരുടെ ഇണയെ സ്വന്തമായി തേടണം എന്ന ആദർശം കൂടെയുള്ളത് കൊണ്ടുമാകാം എനിക്ക് അവരോടു എല്ലാം പറയാനുള്ള ധൈര്യവും കിട്ടിയത്.