മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന രാത്രികൾ [Midhun] 83

ഞാൻ കഴിക്കാൻ നിര്ബന്ധിച്ചപ്പോഴും സർഗ്ഗ ഒരു വറ്റുപോലും കഴിച്ചില്ല. വിശാൽ കണ്ണ് തുറക്കാതെ അവൾക്കൊന്നും കഴിക്കാൻ പറ്റില്ല എന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കിയെങ്കിലും, എനിക്ക് വിടാൻ ഉദ്ദേശം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ വാരിക്കൊടുത്തു നോക്കി. 

ഉഹും…

പിന്നെ ഞാൻ ഒരല്പം കഴിച്ചു. വിശപ്പിനു വേണ്ടിയല്ല, മറ്റെന്തിനോ.

ഞാൻ നിലത്തു കിടന്നപ്പോഴും അവൾ ഉറങ്ങാതെ വിശാലിന്റെ ബെഡിന്റെ താഴെ ഈറൻ കണ്ണുകളോടെ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഇരുന്നു.

എനിക്കും ആ കാഴ്ച കണ്ടു സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. എനിക്കും ഒരു അനിയൻ ഉണ്ട്, അവനിതുപോലെ ആണെങ്കിൽ ഞാൻ ഇങ്ങനെ ആയിരിക്കുമോ ? ഇതുപോലെ നെഞ്ച് പൊട്ടിക്കരയുമോ ? ഒന്നും കഴിക്കാതെ ഒരു പോള കണ്ണടക്കാതെ പറയുമോ അറിയില്ല. 

ഒരുപക്ഷെ ഒരു വാക്കുപോലും മിണ്ടാൻ കഴിയാതെ മനസ്സിൽ എല്ലാം ഒതുക്കി ജീവിക്കുന്ന സർഗയ്ക്ക് ഇതാവും ഒരാശ്വാസം. ആവൊ …എനിക്ക് മനസിലാകുന്നില്ല.

അവൾ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല! രാത്രി മുഴുവനും അങ്ങനെ തന്നെ, ഇടയ്ക്ക് വിശാൽ എപ്പോഴോ കണ്ണ് തുറന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു എന്നെ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും വിളിച്ചപ്പോൾ, മുറിഞ്ഞ ശബ്ദം കൊണ്ട് അവൾ വിശാലിനെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.       

അവനും തിരിച്ചു സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ തടഞ്ഞു.

മിണ്ടാതെ കിടക്കാൻ ഞാൻ കെഞ്ചി. അവനും കേട്ടില്ല.

ബെഡിൽ ചാരി സർഗ്ഗയെ കെട്ടിപിടിച്ചു അവനും കരഞ്ഞു. 

മോളെ …..

ഒന്നുല്ലടാ…..

കരയല്ലേ…….

സർഗയുടെ കണ്ണ് ഒഴുകി ഒഴുകി വിശാലിന്റെ നെഞ്ചിലെ മുറിവിൽ നനയിച്ചു. വെള്ള പഞ്ഞിയിൽ ചോര പാട് പടർന്നപ്പോൾ, ഞാൻ സർഗ്ഗയോട് പറഞ്ഞു മുറിവ് ഉണങ്ങണ്ടേ മോളെ.