പിരിയില്ലൊരിക്കലും 1 [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 97

“ഞാൻ മെക്ക് … റോയൽ മെക്ക് ”

“മെക്കാനിക്കൽ എൻജിനീയറിങ് അല്ലെ , അതെന്താ ഈ റോയൽ മെക്ക് ”

“ഞങ്ങൾ പഞ്ചാബികളെ പോലെയാ , അവർക്ക് സിംഗ് കൂട്ടി വിളിക്കുന്നതാ അഭിമാനം , ഞങ്ങൾക്ക് റോയൽ കൂട്ടി വിളിക്കുന്നതും ”

അത് പറഞ്ഞതിനൊപ്പം പുള്ളി ആ മീശ ഒന്നുകൂടി പിരിച്ചു വച്ചു , എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും ആ മീശ പിരിച്ചത് മാത്രം നന്നായിട്ട് അങ്ങ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു

“ശരി താൻ പോയെ , എനിക്ക് വേറെ പണി ഉണ്ട് . തന്നെപ്പോലെ വേറെ ആരെങ്കിലും പെട്ടു നിൽക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ ക്ലാസ്സിൽ കൊണ്ട് വിടണ്ടേ”

അത് കേട്ടപ്പോൾ മനസ്സിൽ എവിടെയോ ഒരു കുശുമ്പ് മൊട്ടിട്ടോ എന്നൊരു സംശയം . വേറെ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു പുള്ളിയെ എന്റെ അടുത്ത് തന്നെ പിടിച്ചു നിർത്താം എന്ന് കരുതി . പക്ഷെ എന്റെ ചിന്തകൾ വീണ്ടും എന്നെ ചതിച്ചു ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ പുള്ളി കൊറേ പോയിരുന്നു .

എന്തായാലും ഇനി ക്ലാസ്സിൽ കയറാം എന്ന് കരുതി ഉള്ളിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ക്ലാസ്സിൽ ഉള്ള എല്ലാ എണ്ണവും എന്നെ തന്നെ നോക്കിയാണ് ഇരിക്കുന്നത് , ചിലപ്പോൾ വന്ന അന്ന് തന്നെ സീനിയർനോട്‌ ഇത്ര അടുപ്പത്തോടെ സംസാരിച്ചിട്ടാവും . ജാഡ ഒട്ടും കുറക്കാതെ വെയിറ്റ് ഇട്ട് തന്നെ അവരുടെ ഇടയിലൂടെ നടന്നു ഒഴിവ് കണ്ട ഒരു സീറ്റിൽ ചെന്നിരുന്നു

“ഹായ്, ഞാൻ ഫർസാന”

ഞാൻ സീറ്റിൽ ഇരുന്നതും  അവിടെ എനിക്ക് മുൻപേ ഇരുന്നിരുന്ന കുട്ടി എനിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി , ആ കൈ സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ട് ഞാനും അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു

“വാണി ”

“എവിടെയാ വീട്”

“കോതമംഗലം ”

“ഞാൻ പെരുമ്പാവൂർ ”

ഫർസാന ആളൊരു പാവം ആയിരുന്നു , എല്ലാവരോടും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മാത്രം സംസാരിക്കാൻ അറിയാവുന്ന ഒരു പാവം ഉമ്മച്ചിക്കുട്ടി