പിരിയില്ലൊരിക്കലും 1 [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 97

കട്ടി താടിയും കട്ടി മീശയും ആയി ഒരു ആറടി പൊക്കം ഉള്ള ഒരു ചേട്ടൻ , ആ താടിക്കുള്ളിലും മീശ പിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് കൃത്യമായി തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കും, ചുണ്ടിൽ തത്തിക്കളിക്കുന്ന പുഞ്ചിരി ,

“എന്താ തന്റെ പേര് ??”

ആ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ കുറച്ചു സമയമായി ആളെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായത്  , ചെന്ന ദിവസം തന്നെ നൈസ് ആയിട്ട് ചമ്മി .

“വാണി ”

ചമ്മൽ മറക്കാൻ നിലത്തു നോക്കിയാണ് ഞാൻ പേര് പറഞ്ഞത്

“ഏത് സെക്ഷൻ ആണ് ?”

“ഇലക്ട്രോണിക്സ്…”

“ഞാൻ കൊണ്ട് വിടണോ…”

“വേണ്ട ചേട്ടാ , വഴി പറഞ്ഞു തന്നാൽ മതി ഞാൻ പൊയ്ക്കൊള്ളാം”

“ശരി , നേരെ പോയി പോർച്ചിൽ നിന്നും ഉള്ളിൽ കേറിക്കോ , അവിടെ ചെന്നാൽ ഒരു സ്റ്റെയർ കാണാം , ആ സ്റ്റെയർ കേറി ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിൽ ചെന്ന് വലത് വശത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞാൽ ആദ്യം കാണുന്ന ക്ലാസ്സ്‌ ആണ്”

ആ ചുണ്ടിൽ നിന്നും പൊഴിയുന്ന ഓരോ വാക്കുകളും എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആണ് പതിച്ചത് എന്ന് തോന്നിപ്പോയി , എപ്പോഴും ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പുഞ്ചിരി എന്നെ അങ്ങോട്ടേക്ക് വലിച്ചു അടുപ്പിക്കുന്നത് പോലെ , ദൈവമെ ഇത്രയും നാളും നാട്ടിൽ തന്നെ പഠിച്ചത് കൊണ്ട് എന്റെ ഉള്ളിൽ ഉറങ്ങിക്കിടന്നിരുന്ന കോഴി അവസരം കിട്ടിയപ്പോൾ ഉണർന്ന് ഉറക്കെ കൂവുന്നതാണോ , അതോ ഇതാണോ പ്രണയം എന്നൊന്നും മനസ്സിലാവാതെ കിളി പോയി നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ

“ഡോ… താൻ ഇതെന്ത് സ്വപ്നം കാണുകയാ”

വീണ്ടും ചമ്മി നാറി , വന്ന അന്ന് തന്നെ ഇത് രണ്ടാം വട്ടം , എന്തായാലും ചമ്മൽ മറച്ചു ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണടച്ച് ചുമൽ കൂച്ചി ഒന്നും ഇല്ലാ എന്ന് കാണിച്ചു

“തനിക്ക് പോകേണ്ട വഴി മനസ്സിലായോ”

ഇതിനിടക്ക് ഇയാൾ വഴിയൊക്കെ പറഞ്ഞത് ആര് ശ്രദ്ധിക്കാനാ , ആകെ ഓർമ ഉള്ളത് കോറിഡോറും സ്റ്റെപ്പും മാത്രം