നിഴൽക്കുത്ത്‌

“പാർത്ഥ ഇനിയൊരു കണ്ടുമുട്ടൽ ഉണ്ടാവില്ല…. പോവുകയാണ് ഞാൻ എന്നെന്നേക്കുമായി ഈ ലോകത്തുനിന്നും… ”

ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ സ്വാതി പറഞ്ഞതും വീഡിയോ കോളിനിടയിൽ അവളുടെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്ന പാർത്ഥന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭീതിനിറഞ്ഞു..

“സ്വാതി നീ എന്തു മണ്ടത്തരമാണ് ഈ പറയുന്നത്…” അവന്റെ സ്വരത്തിൽ ഭയം കലർന്നിരുന്നു

ഫോണിന്റെ സ്ക്രീനിലേക്ക് അവൻ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി പതിവുപോലെ അടുക്കും ചിട്ടയുമുള്ള മുറിയുടെ കുറച്ചു ഭാഗം എന്നത്തേയും പോലെ ഇന്നും കാണുന്നുണ്ട്.. വെളുത്തു നീളമുള്ള മുഖത്ത് നേർത്ത പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഭയപ്പാടിന്റെ കണിക ഒട്ടുമില്ല…

“എന്താ നിനക്ക് ഭയമുണ്ടോ പാർത്ഥ … എനിക്ക് എന്തായാലും അതില്ല… മരണം ഒരു ലഹരി അല്ലേ… എന്റെ പ്രണയം ഇപ്പോ മരണത്തോടാണ് ഇനി ഞാനെന്റെ പ്രണയത്തെ കൂട്ടു പിടിച്ചു പോവുകയാണ് … മരണത്തിന്റെ വശ്യ സൗന്ദര്യം ഞാനും നുകരട്ടെ…. ഏറെ നാളായുള്ള കാത്തിരിപ്പുകൾക്ക് ഇനി വിരാമം ഇനി ഒരു കണ്ടുമുട്ടലുകളും കൂടിച്ചേരലുകളും നമുക്കിടയിലുണ്ടാവില്ല ഞാൻ പോവുകയാണ് “….തലയിൽ കൈ താങ്ങിയിരിക്കുന്ന അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടവൾ മറുപടി നൽകി..

“സ്വാതി നീ കുടിച്ചിട്ടുണ്ടോ, നിനക്ക് വല്ല ബോധവുമുണ്ടോ എന്താണ് പറയുന്നതെന്ന് ” പാർത്ഥൻ പരിഭ്രമത്തോടെ ചോദിച്ചു

“പാർത്ഥ നീ എന്താ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെ സംസാരിക്കുന്നത്, നീയല്ലേ എല്ലാത്തിനും തുടക്കമിട്ടത്.. ഇപ്പോ മറന്നുപോയോ അല്ലേ മറക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നതാണോ..”
കൺപീലികൾ ചലിപ്പിക്കാതെ അവനെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു..

“ഞാൻ പറഞ്ഞതൊക്കെ ശെരിയാണ് എന്നുവെച്ചു നീ….. “അവനു വാക്കുകൾ മുഴുമിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയില്ല