നിഴലായ് അരികെ -7 [ചെമ്പരത്തി] 328

“കേട്ടോടി എമിലിക്കൊച്ചേ……. ” ഫിലിപ്പ് ആര്യയെ ഒളികണ്ണിട്ടു നോക്കിക്കൊണ്ട് എമിലിയോടായി പറഞ്ഞു   “ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ സൈഡിൽ കണ്ട കടന്നൽ കൂട് ആരോ പൊട്ടിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു…… ”

 

“യ്യോ…… കടന്നൽ പറക്കുന്നുണ്ടോ ഇതിലെ….???

 

“ഇങ്ങനെ ഒരു തോൽവി….. “ഫിലിപ് ഒന്ന് ആത്മഗതാഗതം നടത്തി…..

“അതല്ലാടിയെ…… ഇവിടൊരാളുടെ മുഖം കടന്നൽ കുത്തിയത് പോലെ ഇരിക്കുന്ന കണ്ടിട്ട് പറഞ്ഞതാ……പക്ഷെ, പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാ ഓർത്തത്‌ ബോധം ഇല്ലാത്ത നിന്നോടാണല്ലോ പറഞ്ഞത് എന്ന്…… ”

 

“പോ..മനുഷ്യാ….. ബോധം ഇല്ലാത്തതു നിങ്ങളുടെ മറ്റവൾക്കു……. പെണ്ണിവടെ ഇരിക്കുന്നു… വെറുതെ എന്നൊക്കൊണ്ടൊന്നും പറയിപ്പിക്കല്ലേ… പഴയ വീരസാഹസിക കഥകൾ…. ”

 

“ഒന്ന് നിർത്തുന്നുണ്ടോ രണ്ടും…….. ” ആര്യ ഒച്ചവെച്ചതു കണ്ടു രണ്ടുപേരും കണ്ണുമിഴിച്ചു….. സാധാരണ, പപ്പയുടെ കൂടെ കൂടി മമ്മിയെ കളിയാക്കാറുള്ളതാണ് അവൾ…….

 

“എന്തുവാടി നിനക്ക്…… അവനു അർജന്റ് ആയിട്ട് എവിടെയോ പോകാനുള്ളത് കൊണ്ടാ വരാതിരുന്നത്…….. പ്രകാശും കൂടെയുണ്ട്..”

 

“ഞാൻ അറിയാത്ത എന്ത് അർജന്റ് ആണാവോ…. ”

 

“കേട്ടില്ല… ഉറക്കെപ്പറ…..” മുഖം കുനിച്ചു പിറുപിറുത്ത അവളോടായി പപ്പാ പറഞ്ഞു..

 

“നേരെ നോക്കി വണ്ടി ഓടിക്കാൻ പറഞ്ഞതാ…. അല്ലെങ്കിൽ ഇപ്പോ ഇറങ്ങിയിടത്തേക്കു തന്നെ തിരിച്ചു പോകേണ്ടി വരും…. ”

 

“ശരിയെ…… സമ്മതിച്ചു…..”  പപ്പാ പിന്നൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.. അസുഖകരമായൊരു മൗനം അവിടെ തളംകെട്ടി…

 

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും വസുന്ധരാമ്മ വേഗം ഇപ്പുറത്തേക്കു വന്നു…

 

“അമ്മയെന്തിനാ ഈ വയ്യാത്ത കാലും വച്ചു ഓടാൻ നിക്കണേ…” ആര്യ സ്നേഹപൂർവ്വം അവരെ ശാസിച്ചു..

 

“സാരമില്ല നന്ദൂട്ടിയെ….. അമ്മ രാവിലെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വരാൻ തുടങ്ങിയതാ…. അപ്പോഴാണ് അച്ഛന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരന്റെ അച്ഛൻ മരിച്ചത്… പിന്നെ നന്ദൂട്ടനേം വിളിച്ചോണ്ട് അങ്ങോട്ട്  പോയി….. ഇനി പാതിരാത്രി നോക്കിയാൽ മതിയാകും…അവിടുത്തെ സകലമാന പരിപാടികളും തീർന്നാലെ ഇന്ന് വീട്ടിൽ കയറൂ രണ്ടും……”