നന്ദന 6 [ Rivana ] 124

പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞാൻ എന്റെ കൈ പേടിയോടെ അച്ഛന്റെ ദേഹത്ത് നിന്നും എടുത്തിട്ട് പിന്നിലേക്കു മാറി നിന്നു.

 

അതേ അച്ഛൻ പോയിരിക്കുന്നു, എന്നെ തനിച്ചാക്കി അച്ഛൻ അമ്മയുടെ അടുത്തേക് പോയിരിക്കുന്നു.

 

എന്നിൽ നിന്നും അറിയാതെ അനിയന്ത്രിതമായി കണ്ണീർ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി. ഒന്നുരിയാടാൻ പോലും എന്നെ കൊണ്ടാകുന്നില്ല. ഒരു ശില കണക്കെ അച്ഛന്റെ മുഖത്തേക്കും നോക്കി ഞാൻ നിന്നു.

 

ഞാൻ വീണ്ടും സ്വബോധം വീണ്ടെടുത്ത് അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓരോ പാതങ്ങളായി വച്ചു അരികിലിരുന്നു.

 

“ അ.. അച്ഛാ….. “ അച്ഛന്റെ ദേഹത്തേക്ക് വീണ് ഒരു പൊട്ടി കരച്ചിലായിരുന്നു ഞാൻ.

 

“ എ… യെ… ന്നേ എന്നെ… ത.. തനിച്ചാക്കി… അച്ഛ… അച്ഛ.. അച്ഛൻ പോയി ലേ “ ഇടറുന്ന വാക്കുകൾ കൊണ്ട് ഞാൻ അച്ചോനോട് ചോദിച്ചു.

 

“ ന്തി.. ന്തിനാ.. നന്ദു.. നന്ദൂട്ടിനെ… ഇവിടെ… ഒറ്റ… ഒറ്റക്ക.. ക്കീട്ട്.. പോ.. പോയെ “ ഞാൻ എന്തൊക്കെയാണ് പറയുന്നത് എന്നു പോലും എനിക്ക് പിടിയുണ്ടായിരുന്നില്ല.

 

ഞാൻ നിലച്ച അച്ഛന്റെ ആ ഹൃദയത്തിൽ തല വച്ചു കൊണ്ട് സമനില എല്ലാം തെറ്റി എന്തൊക്കെയോ പറയാൻ തുടങ്ങി.

 

ഞാൻ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവസാനം തളർന്നു ഞാൻ ആ നെഞ്ചിൽ കിടന്ന് മയങ്ങി.

 

പിന്നേ എപ്പോയോ ഞാൻ എണീക്കുമ്പോൾ ചെറിയ തോതിൽ എനിക് ബോധം ഉണ്ടായിയുന്നു. പൂർണമായും എന്റെ സമനില ഒന്നും തെറ്റിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ ആ ബോധത്തിലും അച്ഛനെ ഞാൻ പല തവണ അച്ഛനെ വിളിച്ചു. പക്ഷെ അച്ഛൻ എണീറ്റില്ല.

 

ആ സമയത്താണ് അച്ഛന്റെ ഫോൺ അടിക്കുന്നത്.

 

ഫോണിന്റെ ശബ്‌ദം കേട്ട് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടിയെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞാൻ ഫോൺ എടുത്ത് നോക്കി.

 

ഫോണിൽ നിന്നു ദിവാകരൻ എന്ന് ഏഴിതെറ്റുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ആ ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു.

 

“ ഹലോ വിജയാ  നീ എവിടെ, ഇന്നെന്താ പണിക്ക് വരുന്നില്ലേ “ എടുത്തതും ദിവാകരൻമാമ അച്ഛൻ ആണെന്ന് കരുതി ഇങ്ങോട്ട് ചോദിച്ചു.