നന്ദന 6 [ Rivana ] 124

 

അച്ഛൻ എന്നെയും കൊണ്ട് കോളേജിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ പണ്ട് ചെറുപ്പത്തിൽ എന്നെ lkgയിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകുന്നത് പോലെ എന്റെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചാണ് ഉള്ളിലേക്കു കയറിയത്.

 

അവിടെ ചെന്ന് മാനേജറെയും പ്രിൻസിപ്പലിനെയും ഒക്കെ കണ്ടു അഡ്മിഷൻ എടുത്തു. ഒരുമാസം കൂടെ കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് ക്ലാസ് ഇനി തുടങ്ങുന്നത്.

 

അത് കൊണ്ട് അവിടെ നിൽക്കാതെ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും നാട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു പോന്നു. എന്നെ പിരിഞ്ഞു ഇരിക്കുന്നതിനുള്ള വിഷമം ഇപ്പോൾ തന്നെ അച്ഛന്റെ മുഖത്തു നിന്നും എനിക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

അച്ഛന്റെ ആ വിഷമം ഇല്ലാതാക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ എപ്പോഴും ഓരോന്ന് പറഞ്ഞും ചെയ്തും അച്ഛനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രെമിച്ചു. അച്ഛൻ അപ്പൊയെല്ലാം വളരെ ഹാപ്പിയായി ഇരിക്കുന്നതായി എന്നെ കാണിക്കാൻ വേണ്ടി അഭിനയിച്ചു. പക്ഷെ എന്നെ പിരിഞ്ഞു ഇരിക്കുന്നതിൽ അച്ഛൻ എത്രമാത്രം വിഷമിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നു.

 

അത് കാണുമ്പോൾ എനിക്കും നന്നായി വിഷമം ഉണ്ടെങ്കിലും ഞാൻ കൂടെ വിഷമിക്കുന്നത് അച്ഛൻ കണ്ടാൽ അത് കൂടുതൽ സങ്കടം ഉണ്ടാകുകയുള്ളെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് ഞാൻ എപ്പോഴും ചിരിയോടെ ഇരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

 

ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും ഒരാഴ്ചയോളം അതികം പിരിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടതായി ഇന്ന് വരെ നടന്നിട്ടില്ല. അതിന്റേതായ കാണാതിരിക്കുന്നതിലുള്ള വിഷമമാണ് ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേർക്കും.

 

അങ്ങനെ എന്റെ കോളേജ് തുറക്കാൻ രണ്ടാഴ്ച കൂടെ ഉള്ളൂ ഇനി.

 

എന്റെ ഉള്ളിൽ ഇപ്പൊ ഒരു ആവേശം ആണ് എന്റെ ഡ്രീം നിറവേറാൻ പോകുന്നു എന്നതിലുള്ള അതിയായ  സന്തോഷം മറു വശം അച്ഛനെ പിരിയുന്നതിലുള്ള ദുഃഖവും ഇത് രണ്ടും കൂടെ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ ആകാത്ത ഒരു മാനസിക നിലയിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ.