ഡെറിക് എബ്രഹാം 6 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 208

“എന്നാലും ഇതിത്തിരി നേരത്തെയായിപ്പോയില്ലേ അങ്കിൾ…അച്ഛനും അമ്മയും ചേച്ചിയും ചേട്ടനൊന്നുമില്ലാതെ പിന്നെ ഞങ്ങൾ മാത്രമെന്തിനാ ഈ ഭൂമിയിൽ ?

ഞങ്ങളെയുമങ്ങ് കൊണ്ട് പൊയ്ക്കൂടായിരുന്നോ..ആ ദയയെങ്കിലും കാണിക്കാമായിരുന്നു ഞങ്ങളോട്…”

“അങ്ങനെയൊന്നും ചിന്തിക്കല്ലേ മോനേ..

നീയൊന്നഴുന്നേൽക്ക്‌….അവർക്ക് വേണ്ടി ഇനി ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നത് അവരെ സമാധാനത്തോടെ യാത്രയാക്കുക എന്നതാണ്….അതൊക്കെ നമ്മൾ തന്നെ ചെയ്യേണ്ടതല്ലേ….അവരും നമ്മളെയല്ലേ കാത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടാകുക…എല്ലാ കർമ്മങ്ങളും ചെയ്ത് അവരുടെ ആത്മാവിന് മോക്ഷം കൊടുക്കണം ”

“ആത്മാവിന് മോക്ഷം കൊടുക്കേണ്ടതെങ്ങനെയെന്ന് എനിക്കറിയാം അങ്കിൾ….അത് ഞാൻ നേടിക്കൊടുക്കുക തന്നെ ചെയ്യും…”

മനസ്സിലെന്തോ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചത് പോലെ അവനവിടുന്ന് കണ്ണ് തുടച്ചും കൊണ്ടെഴുന്നേറ്റു….കരഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന കീർത്തിയുടെയും ജൂഹിയുടെയും മുന്നിൽ മുട്ടും കുത്തിയിരുന്ന് അവരുടെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊടുത്തു….

“നിങ്ങള് കരയല്ലേ മക്കളേ….. ആദിയില്ലേ നിങ്ങൾക്ക്…. നമ്മളും അവരുടെ അടുത്തേക്കല്ലേ പോകേണ്ടത്… അവരിത്തിരി നേരത്തേ പോയി എന്നല്ലേയുള്ളൂ…. നമ്മളങ്ങോട്ട് പോകുമ്പോഴേക്കും , അവർ നമുക്ക് വേണ്ടി പല സർപ്രൈസുകളും വെച്ചു അവിടെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകും..

അല്ലേ അങ്കിൾ….”

മനസ്സിൽ തീ ആളിക്കത്തുന്നെങ്കിലും മധുവങ്കിൾ ഒന്ന് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു..ഇതൊന്നും കാണാനും സഹിക്കാനുമാവാതെ അലക്സേട്ടൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി…

“ആദീ…. കേക്ക് വാങ്ങാൻ ഞങ്ങൾ നിർബന്ധിക്കേണ്ടായിരുന്നു.. അല്ലേ…

അങ്ങനെയായിരുന്നുവെങ്കിൽ നമുക്കും അവരുടെ കൂടെ തന്നെ പോകാമായിരുന്നു..”