ഡെറിക് എബ്രഹാം 6 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 208

തന്റെ ജീവിതത്തിൽ താനേറ്റവും സ്നേഹിച്ച അമ്മയോ അച്ഛനോ ചേച്ചിയോ ചേട്ടനോ ഇനിയില്ല , ഇനിയവർക്കൊരു തിരിച്ചു വരവില്ല എന്ന് ഓർക്കുന്തോറും അവന്റെയുള്ളിൽ ആളിക്കത്തിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന തീയുടെ ആക്കം കൂടി…. മാനസികമായി തളർന്നു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടായ ആദി പതിയെ ബോധക്ഷനായി ആ മണ്ണിലേക്ക് തളർന്നു വീണു…

സമയമിത്തിരി മുന്നോട്ട് നീങ്ങിയതിന് ശേഷമാണ് ആദി കണ്ണ് തുറന്നത്…

CI അലക്സ് , അവരുടെ വീട്ടിലേക്കാണ് ആദിയെ കൊണ്ട് പോയത്…

കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ചുറ്റും അലക്സേട്ടനും മധുവങ്കിളും അഞ്‌ജലിയും അങ്ങനങ്ങനെ ബന്ധുക്കളും അയൽവാസികളുമൊക്കെയായി നിറഞ്ഞിരുന്നു..അവരുടെ മിഴികളൊക്കെയും കണ്ണീരിൽ കുതിർന്നിരുന്നു..അവിടെയാകെ വല്ലാത്തൊരു മൂകത തളം കെട്ടിയിരുന്നു…

തന്റെ തൊട്ടടുത്ത് , തന്നെയും നോക്കി കരഞ്ഞിരിക്കുന്ന കീർത്തിയെയും ജൂഹിയെയും കണ്ടപ്പോൾ വീണ്ടുമവന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞൊഴുകാൻ തുടങ്ങി…അത് കണ്ടപ്പോൾ , കുട്ടികൾ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞും കൊണ്ട് കെട്ടിപ്പിടിച്ച് പൊട്ടിക്കരയാൻ തുടങ്ങി….ഇത് കണ്ട മധുവങ്കിൾ അവന്റെയരികിലേക്ക് വന്നിരുന്നു…. പതിയെ അവനെ തലോടി…

“ആദീ…. എണീക്ക്… നമുക്ക് അവരെ സന്തോഷത്തോടെ യാത്രയാക്കേണ്ടേ മോനേ… എല്ലാവരും നിനക്കായ് കാത്തു നിൽക്കുകയാണ് ”

“എന്തിനാ അങ്കിൾ ഇനിയൊരു കർമ്മം….? ഒന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരയാനെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും ബാക്കി വെച്ചോ നശിച്ച ദൈവം ?

എന്നിട്ടും അവരെ സന്തോഷിപ്പിക്കണമെന്നോ…. എങ്ങനെ അങ്കിൾ…അവരെങ്ങനെ സന്തോഷിക്കാനാണ് ? ”

“മോനേ…അരുത്…ദൈവത്തെ അങ്ങനെയൊന്നും പറയല്ലേ… സമയമാകുമ്പോൾ അവൻ , എല്ലാവരെയും അവനരികിലേക്ക് തിരിച്ചു വിളിക്കും…നിങ്ങളെയെങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് തിരിച്ചു തന്നില്ലേ.. എല്ലാം അവന്റെ തീരുമാനങ്ങളാണ്… നമ്മൾ ക്ഷമിച്ചേ പറ്റൂ…”