ഡെറിക് എബ്രഹാം 6 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 208

ഞങ്ങളും പോവ്വാ…. അല്ലെങ്കിൽ അവർക്ക് സങ്കടാവും… ഞങ്ങളില്ലാതെ അവർക്കും ആവില്ല ചേട്ടാ ”

“നീ ഇങ്ങട് വാ ആദീ…ആദ്യം കുട്ടികളെ മാറ്റി നിർത്ത് ഇവിടുന്ന് ”

“എന്നാലും എങ്ങനെയാ ദൈവത്തിന് ഇത്തിരി പോലും കരുണ ഇല്ലാതായിപ്പോയത്.

വിളിക്കണമെങ്കിൽ ഒരാളെ വിളിച്ചാൽ പോരേ…ഒരാൾ പോയാൽ പോലും ഈ കുടുംബം തീർന്നുവെന്ന് ദൈവത്തിനറിയില്ലേ…

ഈ കുടുംബത്തിൽ ആദ്യം പോകേണ്ടത് ഞാനല്ലേ…ആർക്കും ഉപകാരമില്ലാത്ത ഈ എന്നെ ബാക്കി വെച്ചിട്ടെന്തിനു നാട്യം കളിക്കുന്നു ദൈവമേ…… ജീവിതത്തിലാദ്യമായി നിന്നെ ഞാൻ വെറുത്തു പോകുന്നു… നിനക്കും തെറ്റ്‌ പറ്റിയിരിക്കുന്നു.. നീചനാണ് നീ….വെറും നീചൻ…”

അവൻ സങ്കടം സഹിക്ക വയ്യാതെ അവിടെയിരുന്ന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു… ഒരാൾക്കും അവനെ അവിടുന്ന് പിടിച്ചു മാറ്റാൻ കെല്പുണ്ടായിരുന്നില്ല…ഇത്തിരി ബുദ്ധിമുട്ടിയെങ്കിലും , അലക്സേട്ടൻ കുട്ടികളെ അവിടുന്ന് മാറ്റി…

ആദി അട്ടഹസിച്ചും പൊട്ടിക്കരഞ്ഞും കൈയിൽ കിട്ടിയതൊക്കെ എറിഞ്ഞു പൊളിച്ചും അവന്റെ വേദനയമർത്താൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും, നെഞ്ചിലാളിക്കത്തുന്ന തീയണക്കാൻ അതൊന്നിനുമായില്ല…

അവിടുത്തെ തീയും പുകയും മെല്ലെ ശമിച്ചുവെങ്കിലും ആ ദുരന്തഭൂമി ആൾക്കൂട്ടം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു….

ആദിയുടെ കണ്ണിൽ , കൂടി നിന്ന് തന്നെ സഹതാപക്കണ്ണീരുമായി നോക്കി നിൽക്കുന്ന കണ്ണുകൾ തെളിഞ്ഞില്ല…. അവൻ ആ മണ്ണിലിരുന്നു കരഞ്ഞു തളർന്നു…അവനെ വാക്കുകൾ കൊണ്ടു പോലും സമാശ്വസിപ്പിക്കാൻ ആർക്കും പറ്റിയില്ല…അവിടെ കൂടെ നിന്നവർക്കൊക്കെയറിയാമായിരുന്നു… അവന്റെ ജീവനുകളാണ് അവിടെ പൊഴിഞ്ഞു പോയതെന്ന്….അവന് താങ്ങാനാവുന്നതിനപ്പുറമായിരുന്നു ആ വേദനയെന്നും ഏവർക്കുമറിയാമായിരുന്നു…..

ആദിക്ക് കനിഞ്ഞേകിയ സൗഭാഗ്യങ്ങൾ ഒന്ന് പോലും ബാക്കി വെക്കാതെ , എല്ലാം ഒരുമിച്ച് തിരിച്ചെടുത്ത ദൈവത്തെ, ആ രംഗം കണ്ടു നിന്നവർ പോലും കുറ്റപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു….