ഡെറിക് എബ്രഹാം 11 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 232

“സത്യം? ”

“പിന്നല്ലാതെ…. സത്യം..”

അത് കേട്ടപ്പോൾ രണ്ടാൾക്കും ഭയങ്കര സന്തോഷമായി…അവർ ഒന്നൂടെ അവനെ വാരിപ്പുണർന്നു….

“ആദീ….. ആദിക്കൊരു കാര്യമറിയോ ? ”

“ആഹാ…. ഇത് കഴിഞ്ഞില്ലേ… ഇനിയുമുണ്ടോ ? ”

” അതല്ല…. ഇത് വേറെയാണ് ”

“ഹഹഹ… എന്നാൽ പറ…”

“ഞങ്ങൾക്കിനിയും ജീവിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹമുള്ളതിന്റെ ഒരേയൊരു കാരണം , ആദി ഞങ്ങളുടെ കൂടെയുള്ളത് മാത്രമാണ്….
അല്ലെങ്കിൽ , പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങളെയും അമ്മയുടെ കൂടെ അയക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞാകുമായിരുന്നു ദൈവത്തെ ഞങ്ങൾ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നത് ”

“ഹഹഹ”

ആദി അപ്പോഴായിരുന്നു മനസ്സ് തുറന്നൊന്നു ചിരിച്ചത്…. അവരെ രണ്ടാളെയും കെട്ടിപ്പുണർന്ന് സ്നേഹചുംബനവും നൽകിക്കൊണ്ട് ഉണങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മനസ്സിനെ അവൻ സന്തോഷത്തിൻ കുളിരണിയിച്ചു…

പതിയെ അവരെ തേടി നിദ്രാദേവിയെത്തി…….
പതിയെ, ദേവിയുടെ കടാക്ഷത്താൽ അവരുടെ കണ്ണുകളടഞ്ഞു….

പിറ്റേന്ന് , അതിരാവിലെ തന്നെ ആദിയും കുട്ടികളും ഉണർന്നു….രാവിലെ തന്നെ , ട്രെയിനിന്റെ ടിടിആറിനെ വിളിച്ചു…ചാന്ദ്നി സുരക്ഷിതയായി നാട്ടിലെത്തിയ വിവരമറിഞ്ഞതറിഞ്ഞപ്പോൾ അവന് സമാധാനമായി…..
മാമിയുടെയും അവിടെയുള്ളവരുടെയും അന്നത്തെ പ്രഭാത ഭക്ഷണം ആദിയുടെ വകയായിരുന്നു….ജൂഹിയുടെയും കീർത്തിയുടെയും പ്ലാനിങ്ങായിരുന്നു അത്..
കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക്‌ ശേഷം , ആദ്യമായാണ് ആദിയെയും കുട്ടികളേയും ഇത്രയും ഉല്ലാസത്തോടെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്…

ദിവസങ്ങൾ മിനിറ്റുകളുടെ വേഗത്തിൽ കൊഴിഞ്ഞു പോയി….ചാന്ദ്നിയുടെ അസാന്നിധ്യം ആദിയെ വല്ലാതെ അലട്ടിയിരുന്നുവെങ്കിലും , അവളുടെ ഭാവിയെ കുറിച്ചോർക്കുമ്പോഴൊക്കെ അവൻ താനേ,തന്റെ ചിന്തകളെ നിയന്ത്രിക്കും…ചാന്ദ്നിയും പിന്നീടവനെ ഒരു രീതിയിലും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ വന്നില്ല…
പതിയെ പതിയെ ആദി , അവന്റെ ആഗ്രഹങ്ങളെയും ദേഷ്യത്തെയും നിയന്ത്രിച്ചു തുടങ്ങി….അവന്റെ കുടുംബം നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴുള്ള നെഞ്ച് പിളർക്കുന്ന വേദനയെ നിയന്ത്രിക്കാൻ , ജൂഹിയുടെയും കീർത്തിയുടേയും സ്നേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു…