ക്യാമ്പസ് ഡയറി [മനൂസ്] 363

ശരിക്കും എന്നെ അത് ഞെട്ടിച്ചു…. തടയാൻ ശ്രമിച്ച എന്നെ അവൻ നിഷ്പ്രയാസം കീഴടക്കി ….കാരണം അത്രമാത്രം ലഹരി എന്റെ ശരീരത്തെ തളർത്തിയിരുന്നു….

എന്റെ പേര് വിളിച്ചുള്ള അവളുടെ നിലവിളിയും കണ്ണീരും കണ്ട് ഒന്നും ചെയ്യാൻ ആകാതെ ഞാൻ ആ മുറിയിൽ നിസ്സഹായനായി കിടന്നു……

ഒരു ദൈവദൂതനെ പോലെ ചേട്ടായി  എന്നെ തിരക്കി അവിടേക്ക് വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവളെ അവൻ..”

അത് പറഞ്ഞു തീർന്നതും ദിലു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു പോയി.. ഒന്നും മിണ്ടാൻ കഴിയാതെ വിശ്വൻ എല്ലാം കേട്ടിരുന്നു..

” അന്ന് ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ചേട്ടായി എന്നെ തല്ലി….കരഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള അവളുടെ മുഖം ഇപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിലുണ്ട്……

ആദ്യമായി ചെയ്ത തെറ്റുകൾ ഓർത്ത് മനസ്സിൽ കുറ്റബോധം തോന്നി…. സ്വബോധം വീണതോടെ അവളെ തേടി വീട്ടിൽ ചെന്ന എന്നോട് അവളുടെ അച്ഛൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവളെ വെറുതേ വിടണമെന്ന് അപേക്ഷിച്ചു….. ആ ഷോക്കിൽ നിന്നും മാനസികമായി തളർന്ന അവളെ എന്നെ അവർ കാണിച്ചില്ല…..

എന്റെ ദേഷ്യം മുഴുവൻ ബിജോയിയെ അവന്റെ വീടിനു വെളിയിലിട്ട് നാട്ടുകാർ കാണ്കെ ഞാൻ തല്ലി തീർത്തു…..നാട്ടുകാരുടെ മുന്നിൽ വച്ച് അപമാനിച്ചതിന്റെ കണക്കവൻ ഒരിക്കൽ തീർക്കുമെന്ന് എന്നോട് വെല്ലുവിളിച്ചു……

ജിബിൻ തടഞ്ഞില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷേ ഞാൻ അവനെ കൊന്നേനെ……

പിന്നീട് എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനെ പോലെ ഒരുതരം അലച്ചിൽ ആയിരുന്നു…..തെറ്റുകൾ മനസ്സിലായെങ്കിലും അത് തിരുത്താനുള്ള ശക്തി എന്നിൽ നിന്നും നഷ്ടമായിരുന്നു…. ലഹരിയുടെ ആസക്തി എന്നെ അതിലേക്ക് മാടി വിളിച്ചു….. അമ്മയും ചേച്ചിയും ഒരുപാട് കണ്ണീരൊഴുക്കി എന്റെ അവസ്ഥയോർത്.

അളിയന്റെ നിർദേശപ്രകാരം വീട്ടുകാർ എന്നെ ദൂരെയുള്ളൊരു ഡി അഡിക്ഷൻ സെന്ററിൽ ആക്കി….. മൂന്ന് മാസക്കാലത്തെ ചികിത്സ….

ആ കാലയളവിൽ മനസ്സിൽ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി പോകുന്ന സിയയുടെ മുഖം മാത്രം മനസ്സിൽ….. അവളുടെ മുന്നിൽ തെറ്റ് ഏറ്റു പറയുക എന്നൊരു ലക്ഷ്യം മാത്രം…..എന്റെ മനസ്സുറപ്പ് കൊണ്ട് ഞാൻ ആ കടമ്പകൾ വിജയിച്ചു….

മൂന്ന് മാസത്തെ ചികിത്സക്ക് ശേഷം വീട്ടിൽ വന്ന ഞാൻ അവളെ കാണാനാണ് ആദ്യം തീരുമാനിച്ചത്…. പക്ഷെ ഏട്ടൻ എന്നെ തടഞ്ഞു….. അവൾ ഞാൻ ഏറ്റവും കൂടുതൽ എന്തായിത്തീരണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചോ അതായി വേണം നീ ചെയ്‌ത തെറ്റുകൾക്ക് അവളോട് മാപ്പിരക്കാൻ….അതുവരെ അവളുടെ നിഴൽവെട്ടത് പോലും ഞാൻ പോകരുതെന്നും ചേട്ടായി പറഞ്ഞു……