അവൾ [Neethu M Babu] 120

സീറ്റുകണ്ടുപിടിച്ചു ഇരുന്നു. സീറ്റു ശരിയാക്കി ചാരി കിടന്നു.

എപ്പോഴായിരുന്നു അവളെ അവസാനം കണ്ടത്..?

അവളോടുള്ള പ്രണയത്തോളം പോന്ന പ്രണയമായിരുന്നു വീഡിയോഗ്രാഫിയോടും. പശ്ചിമഘട്ടത്തെ പറ്റിയുള്ള ഒരു ഡോക്യുമെന്ററി തയ്യാറാക്കി നാഷണൽ ജോഗ്രഫികിസിന്റെ ഫോട്ടോഗ്രാഫി ടീമിലുള്ള എറിക് ആൽബെർട്ടീന് അയച്ചു കൊടുത്തിരുന്നു. ഡൽഹിയിലേക്ക് ഇന്റർവ്യൂന് വിളിക്കുമ്പോഴും സെലക്ട് ആകുമെന്ന് കരുതിയിരുന്നില്ല. പക്ഷെ മറിച്ചായിരുന്നു സംഭവിച്ചത്. അസ്സിസ്റ് ചെയ്യാൻ സെലക്ട് ചെയ്തെന്നു വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പോകുന്നതിനു തലേ ദിവസം…

“അപ്പോൾ നാളെ നീ പോകുകയാണ്…” ശംഖുമുഖത്തെ ബീച്ചിലൂടെ എനിക്ക് സമാന്തരമായി നടന്നു കൊണ്ടായിരുന്നു അവൾ ചോദിച്ചത്. തിരമാലകൾ വന്ന് അവളുടെ കാലിൽ മുത്തം വച്ച് പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“എന്നാണിനി കാണുക ?” ഇടറിയിരുന്നു അവളുടെ ശബ്ദം.

ഇനീ കാണുമോ. അറിയില്ല. അഖിലുമായുള്ള കല്യാണം മിക്യവാറും ഈ വർഷം തന്നെ ഉണ്ടാകും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പോകുന്നതാണ് നല്ലതെന്നു തോന്നി.

 “ഞാൻ ആലോചിക്കാറുണ്ട് അർജുൻ… കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് നമ്മൾ കണ്ടുമുട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന്. ഇപ്പോൾ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം ഞാൻ ബന്ധിക്കപെട്ടിരിക്കുന്നു. “

അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. കണ്ണ് നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?

“അഖിൽ എന്നെ ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട് അർജുൻ…” ഒന്ന് നിർത്തിയിട്ടാണവൾ ബാക്കി പറഞ്ഞത്

“ഞാനും…”

” ഞാൻ നിനക്കാരാണ് ?”

കുറച്ചു നേരത്തെ ആലോചനയ്ക്ക് ശേഷമാണു അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞത്.

“നമ്മൾ സമാന്തരമായി ഒഴുകുന്ന രണ്ടു നദികളാണ് അർജുൻ… ഒരിക്കലും കൂട്ടിമുട്ടാതെ സമാന്തരമായി ഒഴുകുന്നവ.”

“എപ്പോഴെങ്കിലും നമുക്കിടയിലെ മണൽത്തിട്ടകൾ ഭേദിച്ചു ഞാൻ നിന്നിലേക്ക് ഒഴുകും പെണ്ണേ. “

മുന്നിലേക്ക് കയറി അവൾ തിരിഞ്ഞു നിന്നു.

“വേണ്ട അർജുൻ… നമുക്കിങ്ങനെ തന്നെ ഒഴുകാം… ഗതിമാറി ഒഴുകിയ നദികൾ കാരണം സംസ്കാരങ്ങൾ വരെ ഇല്ലാണ്ടായിട്ടില്ലേ… നമുക്കങ്ങനെ ഒന്നും ആകേണ്ട.”